Η παρούσα μελέτη, αξιοποιώντας ως αγωγούς τη δημιουργικότητα γενικότερα, τη δημιουργική σκέψη και μάθηση, το δημιουργικής επίλυσης πρόβλημα ειδικότερα, επιχειρεί να επιδαψιλεύσει το κρίσιμο ερώτημα όρων και σχέσεων που καταγράφουν τους οραματισμούς για τον αυριανό πολίτη με ποιότητες, μεταξύ άλλων, δημιουργικότητας, συμμετοχικότητας, αυτοπραγμάτωσης, μ' ένα ευρύτερο πλαίσιο και υπόβαθρο δράσης: το χώρο της οικογένειας, το χώρο του σχολείου, την κοινότητα, και κατ' επέκταση την παγκοσμιοποιημένη σημερινή κοινωνία της γνώσης.
Τι μαθαίνουν τα άτομα στην οικογένεια; Πώς "χάνουν το χρόνο τους" τα παιδιά στο σχολείο; Πώς αντιδρούν τα πανεπιστήμια απέναντι σε ευρύτερα κοινωνικοπολιτικά προβλήματα;
Το βιβλίο ετούτο απαντά ως ένα βαθμό σ' αυτά τα ερωτήματα. Ο Γυπαετός Χρύσανθος και η παρέα του στο Δάσος της Δαδιάς, ήρωες οι οποίοι μένουν σ' έναν συγκεκριμένο τόπο, έχουν όμως τη διάθεση της περιπέτειας, γιατί μπορούν να πετάξουν, να δουν και να ακούσουν πολλά, αφηγούνται στην ουσία τα σενάρια των προβλημάτων, ενώ οι ατάκες τους στοχεύουν να προβληματίσουν το παιδί - την ομάδα. Η προκείμενη εφαρμογή παραπέμπει στο πλαίσιο της πρωτοσχολικής εκπαίδευσης, εκεί όπου -και όχι μόνο- κατεξοχήν διαπιστώνεται η ανάγκη σφαιρικής καλλιέργειας των τεσσάρων Π που σχετίζονται με την παραγωγική σκέψη: το Πρόσωπο, το Πρόβλημα, την Πορεία-διαδικασία και το Προϊόν που αναμένεται να παράγουν τα νήπια. Ο σχεδιασμός της, ωστόσο, μαζί με το θεωρητικό υπόβαθρο του Μοντέλου Δημιουργικής Μάθησης παραπέμπει με οποιαδήποτε βαθμίδα εκπαίδευσης και οποιονδήποτε ενήλικα-εκπαιδευτικό, γονιό ή πολιτικό- που πιστεύει πως "τα παιδιά μπορούν και οφείλουν να μάθουν να αντιμετωπίζουν τα προβλήματα ως εναλλακτικές δυνατότητες και όχι ως απειλές". Αυτή ακριβώς η "πρόκληση" συνιστά και το μεθοδολογικό σχήμα που προτείνεται από τις συγγραφείς.