Το μεγάλο χάρισμα του Σουίφτ, ως συγγραφέα, συνίσταται στο κοφτό και ακριβολόγο ύφος του. Στις διαχρονικές σάτιρές του ("Τα ταξείδια του Γκιούλιβερ", "Ιστορία ενός κάδου", "Μάχη των βιβλίων" κ.ά.) ξεκινάει από μιαν απίθανη σύλληψη και τη συνεχίζει σε όλες της τις συνέπειες, αντλώντας από αυτήν μια σειρά από κωμικά περιστατικά, υποκρινόμενος ταυτόχρονα ότι δεν καταλαβαίνει τα αυτονόητα. Στα ποιήματά του και τα δοκίμια ο αναγνώστης θα συναντήσει τη σάτιρα, τη μελαγχολία, την περιφρόνηση για τις πανουργίες του κράτους, καθώς και τον πόλεμο τον οποίο κήρυξε "κατά των ανοήτων", που τον έκανε τόσο επίφοβο, με συνέπεια να συνασπισθούν οι "ανόητοι" εναντίον του και να αμαυρώσουν τη μνήμη του "εις τον αιώνα".