Συχνά, το χάραμα, είδα κι ήταν ρόδινος
ο ουρανός προς την ανατολή -
κι όλος ο άλλος έλαμπε αστροστόλιστος.
Κι έπειτα, μες στις άχνες, με θαμπή
όψη έβγαινε ό ήλιος - και μπορούσε
το μάτι να τον βλέπει για πολύ.
'Ετσι, μες στ' άνθη, που ψηλά σκορπούσε
η θεία πομπή και πέφταν απαλά
στο άρμα κι έξω απ' το άρμα, προχωρούσε
Κάποια με λευκό πέπλο κι από ελιά
στεφάνι κι έναν πράσινο μανδύα
και φόρεμα σαν ζωντανή φωτιά.
Κι ο νους μου, που ετούτη η παρουσία
τον έκανε να τρέμει από παλιά,
και μόλις κι άντεξε την τρικυμία,
τώρα, δίχως βοήθεια πια καμιά
από τα μάτια, νιώθει την απόκρυφη
έλξη - και πιο βαθιά ξαναγαπά.
(Dante, "La divina commedia", Purgatorio XXX, 22-39)