Όλα αρχίζουν μ' ένα φριχτό έγκλημα και ο Γουάχς ρίχνεται στο κατόπι του δολοφόνου - όμως δεν πρόκειται για αστυνομικό μυθιστόρημα. Ο ήρωάς του διασχίζει διαγώνια τη Βόρεια Αμερική, από το Κεμπέκ ως το Νέο Μεξικό, με αυτοκίνητα και φορτηγά, κάνοντας οτοστόπ ή σκαρφαλώνοντας λαθραία σε εμπορικά τρένα - όμως δεν είναι μυθιστόρημα δρόμου ή ταξιδιωτική αφήγηση. Βυθίζεται στις αναμνήσεις του Αμερικάνικου Εμφύλιου και η περιπέτεια είναι γεμάτη Ινδιάνους - όμως δεν είναι ιστορικό μυθιστόρημα, ούτε γουέστερν. Οι σκηνές έχουν έντονη θεατρικότητα, παραπέμποντας κάποτε στην κλασική τραγωδία, ενώ συχνά ο λόγος έχει την πυκνότητα του στίχου - όμως δεν είναι θεατρικό έργο, ούτε ποιητική πρόζα. Το στοιχειώνουν εφιαλτικές εικόνες αιματηρής βίας και οι μνήμες του ανατρέχουν σε μια διαβόητη σφαγή - όμως δεν είναι θρίλερ ή ένας πανηγυρικός του τρόμου, ούτε δοκίμιο διαμαρτυρίας. Η αφήγηση, γραμμική και μάλλον παραδοσιακή, περνάει αποκλειστικά μέσα από το στόμα των κάθε λογής ζώων που συναντούν διαδοχικά τον πρωταγωνιστή - ωστόσο δεν είναι ούτε μυθικό ζωολόγιο ούτε οικολογική αλληγορία. Συνταιριάζοντας στοιχεία απ' όλ' αυτά, ο Μουαουάντ έγραψε ένα βιβλίο που δεν μοιάζει με κανένα άλλο, διευρύνοντας τα όρια της λογοτεχνίας. Κι αν τα ζώα μιλούν, το καθένα με τη δικιά του γλώσσα, είναι επειδή η έρευνα αφορά, κατά βάθος, την αναζήτηση μιας πρωταρχικής χαμένης γλώσσας.