"Να σκαλίζεις στο χώμα και να μαζεύεις τον αγριορακά. Σπυρί το σπυρί να τον συνάζεις, όταν η πείνα προειδοποιεί τον αφανισμό σου.
Να σκαλίζεις τις μνήμες των γερόντων και να συνάζεις τα στοιχεία της λαϊκής σου κληρονομιάς. Λέξη τη λέξη να τα μαζεύεις, όταν ο χαμός τους προειδοποιεί την εξαφάνιση της παράδοσης.
Λάος που δεν κρατά τις παραδόσεις του μοιάζει με δέντρο, που του κόψαν τις ρίζες. Τι να του δώσει η ατμόσφαιρα;
Απ' την άλλη, στροφή στην παράδοση είναι υπαρξιακή ανάγκη ενός λαού, που προσπαθεί να ξεπεράσει την αγωνία της αλλοίωσης.
Σαν πόσοι δεν χτυπούνε το κουδούνι του κινδύνου! Πρέπει να αφήνομε τις σειρήνες της εποχής να καλύπτουν τον ηχό του;" [...]
(Γιάννης Κολλιάρος, διευθυντής Λυκείου Καλλιμασιάς)
"Η έρευνα μιας τοπικής κουζίνας θα πρέπει να κινηθεί μέσα στο σύνθετο πλέγμα των οικονομικών - κοινωνικών - πολιτισμικών και γεωγραφικών σχέσεων.
Η τέχνη σ' όλες αυτές τις μορφές έχει εμπνευστεί, χρησιμοποιήσει και διασώσει στοιχεία, που σχετίζονται με τη διαδικασία της διατροφής.[...]
Σήμερα η ουσία του θέματος της παραδοσιακής κουζίνας θα μπορούσαμε να πούμε ότι επικεντρώνεται στα παρακάτω ερωτήματα:
α) Πράγματι η ελληνική παραδοσιακή κουζίνα πέθανε και τη θέση της έχουν πάρει άλλες κουζίνες όπως η γαλλική, η ιταλική, η ινδική κ.λ.π.;
β)Η επιστροφή στις γαστρονομικές παραδόσεις μας, η αναζήτηση της ελληνικότητας στις διαιτητικές μας συνήθειες είναι μόδα ή ανάγκη;" [...]
(Κώστας Μερούσης, φιλόλογος)