"Η φωνή του Σ.Χ., πότε μυθολογική, πότε δημοσιογραφική, αγροτική και μαζί αστική, γιομάτη αναμνήσεις αλλά και ανυπόμονη, σταθερή κι όμως υποχωρητική, λακωνική και αναλυτική, είναι μια φωνή εύκαμπτη, όμοια σχεδόν με την ίδια τη συνείδηση", γράφει στο "Νιού Γιόρκερ" η Έλεν Βέντλερ που έχει μελετήσει σε βάθος το έργο του Σ.Χ., που της έχει αφιερώσει και το τελευταίο του βιβλίο, το "Επίπεδο πνεύματος".

Ο Σ.Χ. στην πραγματικότητα αρνείται να διαλέξει ανάμεσα στον "προσκυνητή της Ιστορίας [μέσα του] και τον εμιγκρέ της φαντασίας, στην αγιότητα της εστίας και τον σκεπτικισμό της περιπλάνησης, στον ρασιοναλιστικό ουμανισμό του Βορρά [της Ιρλανδίας] και τον θρησκευτικό αταβισμό του νότου" (Richard Kearney), ανάμεσα στο "κουκούτσι των πραγμάτων", που ο ποιητής ψάχνει, και τα δάκρυα "της ατέλειωτης μοναξιάς του Ουρανού-Θεού", που αισθάνεται να τον περιλούζουν. [...]

Γράφοντας μια ποίηση που είναι διανοητικά αγνή, συγκινησιακά ρωμαλέα και απόλυτα αυθεντική", ο Σ.Χ. "ομολογεί" την πίστη του στην ικανότητα της ποίησης να χτίζει χώρους φαντασίας σαν φωλιές όπου -όπως λέει κι ο ίδιος- κάποτε στο μέλλον θα' ρθουν οι πραγματικότητες να κατοικήσουν".

(από τον πρόλογο της Κατερίνας Αγγελάκη-Ρουκ)