Η παρούσα Μονογραφία για τα ιδεολογικά χαρακτηριστικά της Νέας Δημοκρατίας στον 21ο αιώνα γράφτηκε με τη σκέψη και την προοπτική να καλύψει ένα κενό στην υπάρχουσα ελληνική βιβλιογραφία και ως εκ τούτου να αποτελέσει μία ουσιαστική συμβολή στο σχετικό index της Ελληνικής Πολιτικής Επιστήμης. Μετά το περιώνυμο τέλος του Ψυχρού Πολέμου (1990 και εφεξής), τα κόμματα εξουσίας στην Ευρώπη, τόσο στο χώρο της Κεντροαριστεράς όσο και στο χώρο της Κεντροδεξιάς, βρίσκονται σε μία κατάσταση ιδεολογικού αναπροσδιορισμού. Αυτό είναι κάτι περισσότερο από εμφανές στην περίπτωση της Νέας Δημοκρατίας. Η μετάβαση από το συντηρητικό πατερναλισμό στον κοινωνικό φιλελευθερισμό, υπό τις επιταγές ενός φιλελεύθερου πραγματισμού, αναδεικνύει το γενικότερο ιδεολογικό και κοσμοθεωρητικό πρόβλημα που βιώνουν σήμερα οι κυρίαρχοι ευρωπαϊκοί κομματικοί σχηματισμοί στην άσκηση των κυβερνητικών τους καθηκόντων. Το λαϊκό αίτημα της ιδεολογικής ανανέωσης και ως εκ τούτου της ιδεολογικής επανίδρυσης είναι πλέον σύμφυτο με την πολιτική επιβίωση. Οι λαοί απαιτούν ξεκάθαρες ιδεολογικές θέσεις, εφόσον, όπως φαίνεται, ο πραγματισμός δεν μπορεί να εκληφθεί πλέον ως μία απλή στρατηγική κατάληψης ενός μεσαίου χώρου, αλλά απαιτεί πιο σαφείς και ρητές ιδεολογικές δεσμεύσεις.