Εξόριστος για πάντα από την ιστορία της "Νεοελληνικής Λογοτεχνίας" του Κ.Θ. Δημαρά, ο Γιάννης Σκαρίμπας καταλαμβάνει, αντίστοιχα, μια παράγραφο δεκαεξίμισι και άλλη μία δεκατρισίμισι αράδων στις ιστορίες της νεοελληνικής λογοτεχνίας του Mario Vitti και του Λίνου Πολίτη, ο οποίος του επέθεσε τον τίτλο του "ιδιότυπου και απροσάρμοστου και στην ποίηση και στην πεζογραφία". Όσον αφορά την σύγχρονή μας "Εισαγωγή στη Νεότερη Ελληνική Λογοτεχνία" του Roderick Beaton, εκεί ο Σκαρίμπας κατάφερε να έχει ελάχιστα μεγαλύτερο εκτόπισμα (δεκαεννέα αράδες). Ωστόσο, σε κάθε περίπτωση σπανίως στάθηκε δυνατό να απαλλαγεί από την αμηχανία και την έλλειψη ευθυβολίας που συχνά συνόδευαν την κριτική του έργου του κατά τον μεσοπόλεμο. Ενός έργου που η πρωτοποριακή του υφή όχι μόνον δεν κατάφερε να εξαλείψει, αλλά και επαύξησε (με εξαίρεση τις εν πολλοίς αξεπέραστες κρίσεις του Πέτρου Σπανδωνίδη και ενίοτε του Τέλλου Άγρα) τις αγκυλώσεις της παλαιότερης κριτικής και εξακολούθησε να αποθαρρύνει για πολλές γενιές τη συστηματική μελέτη του. [...]

Το Α΄ Πανελλήνιο Συνέδριο για τον Γιάννη Σκαρίμπα, που διοργανώθηκε στη Χαλκίδα (11-13 Νοεμβρίου 2005) από την Εταιρεία Ευβοϊκών Σπουδών, τον Σύνδεσμο Φιλολόγων Ευβοίας, τη Δημόσια Κεντρική Βιβλιοθήκη Χαλκίδας και τον Σύλλογο "Φίλοι του Γιάννη Σκαρίμπα", έδειξε όχι μόνον ότι η μελέτη του έργου του Χαλκιδαίου συγγραφέα γίνεται πλέον συστηματικά (ως όφειλε εδώ και χρόνια), αλλά και ότι το έργο αυτό προκαλεί ποικιλοτρόπως το ενδιαφέρον αναγνωστών και μελετητών, παλαιότερων και νεότερων, διαφορετικής συγκρότησης, υφής και ευαισθησίας, με πολύ γόνιμα αποτελέσματα.

Κατερίνα Κωστίου, Πανεπιστήμιο Πατρών

Περιέχονται οι εισηγήσεις:
- Π. Δ. Μαστροδημήτρης, "Γιάννης Σκαρίμπας, 'Ο ιδαλγός της Χαλκίδας'"
- Φραγκίσκη Αμπατζοπούλου, ""Το '21 και η αλήθεια": μια άλλη ανάγνωση"
- Γεωργία Λαδογιάννη, ""Το θείο τραγί" και η ποιητική του μοντερνισμού"
- Γ. Δ. Παγανός, ""Μαριάμπας": νέα συνείδηση από μεθύσι άλλων τόπων"
- Ν. Δ. Τριανταφυλλόπουλος, "Πρώτες και ύστερες γραφές"
- Ελένη Κόλλια, "Οι νεολογισμοί ως στοιχείο ύφους στο "Σόλο του Φίγκαρω""
- Άγγελος Γ. Μαντάς, "Η διήγηση και η μίμηση ως αφηγηματικές τεχνικές στον Σκαρίμπα"
- Κυριακή Χρα, "Η επανάληψη στο έργο του Γιάννη Σκαρίμπα"
- Λάμπρος Βαρελάς, ""Κύκλωμα συνθετικό": η σφιχτοδεμένη πλοκή ως δομικό στοιχείο της πεζογραφίας του Γιάννη Σκαρίμπα"
- Ηλίας Χ. Παπαδημητρακόπουλος, "Κοινοί τόποι στον Σκαρίμπα και τον Καρκαβίτσα"
- Γιάννης Παπακώστας, ""Βάρα στο σταυρό": μια ατελέσφορη εκδοτική απόπειρα".
- Κατερίνα Κωστίου, ""Νεοελληνικά", "υπερελληνικά", "αλλοεθνή" ή "πανανθρώπινα": η ασύμβατη σχέση του Σκαρίμπα με τον Θεοτοκά".
- Χριστόφορος Μηλιώνης, "Ο Σκαρίμπας του Τόλη Καζαντζή"
- Σάββας Παύλου, "Το "κινούμενο δάσος" παρά Σακεσπήρω και Σκαρίμπα"
- Χριστίνα Ντουνιά, "Απηχήσεις του Ε. Α. Πόε στο έργο του Γιάννη Σκαρίμπα"
- Ιωάννα Ναούμ, "Το μακρύ (ρομαντικό) χέρι του Καραγκιόζη: αρλεκίνοι, νευρόσπαστα, χαρτονόμουτρα στο συρτό χορό του Σκαρίμπα"
- Τάσος Αθ. Καλαθέρης, "Ο Γιάννης Σκαρίμπας μιλάει για τον Γιάννη Σκαρίμπα"
- Συμεών Γρ. Σταμπουλού, "Ο ίσκιος της γραφής: όψεις μιας επίμονης εικόνας του Γιάννη Σκαρίμπα".
- Θανάσης Χατζόπουλος, "Η λοξή σοφία και η κοινή θλίψη (για τον Γιάννη Σκαρίμπα)"
- Χρυσούλα Παπαγεωργοπούλου, "Χαλκίδα - Γιάννης Σκαρίμπας: γιατί εδώ και όχι αλλού;"
- Λουκάς Κούσουλας, "Ο Σκαρίμπας και η μυθολογία της Χαλκίδας"
- Νίκος Χατζηγιάννης, "Οι παραδοξότητες στη ζωή και το έργο του Γ. Σκαρίμπα"