[...] Η δεύτερη κατηγορία των κειμένων που μας άφησε ο Παπασιώπης αποτελείται από μεταφράσεις γαλλόφωνων δοκιμίων, με προορισμό να δημοσιευθούν, τις περισσότερες φορές, στο περιοδικό "Νέα Πορεία". Ο δεσμός αυτός που συνδέει το προσωπικό συγγραφικό του έργο με το μεταφραστικό δεν είναι τυχαίος. Γιατί ο Παπασιώπης δεν ήταν ένας οποιοσδήποτε μεταφραστής, ούτε στην επιλογή των κειμένων, ούτε στον τρόπο με τον οποίο τα μετέφερε στη γλώσσα μας από τα γαλλικά. Τα κείμενα που διάλεγε εκφράζανε τους δικούς του προβληματισμούς, είτε λογοτεχνικούς είτε φιλοσοφικούς. Γιατί οι μεταφράσεις για τον Παπασιώπη δεν ήταν βιοποριστικό επάγγελμα, μα ένας τρόπος για να συνειδητοποιεί, με τη μεταφορά από τη μια γλώσσα στην άλλη, τα προβλήματα που τον απασχολούσαν. Μια ματιά στο περιεχόμενο των κειμένων που μας παρουσίασε το δείχνει καθαρά. Ο Παπασιώπης δε μετέφρασε κανένα έργο που να μη βρίσκεται στην πρωτοπορία της Ευρωπαϊκής σκέψης. Η μετάφραση γίνεται σ' αυτόν αληθινό βίωμα, βίωμα στοχασμού, μα και βίωμα ύφους, τρόπου έκφρασης. [...]

(από το εισαγωγικό σημείωμα της Εταιρίας Λογοτεχνών Θεσσαλονίκης)