Ο Παύλος Παπασιώπης γεννήθηκε στην Κοζάνη τον Σεπτέμβριο του 1906 και πέθανε στη Θεσσαλονίκη στις 7 Φεβρουαρίου 1977. Γιος πρωθιερέα και καθηγητή της Θεολογίας που άφησε έντονη μνήμη με την πολύπλευρη πνευματική, κοινωνική και πατριωτική του δραστηριότητα. Η μητέρα του, αδελφή Μακεδόνων αγωνιστών, του γυμνασιάρχη εθνομάρτυρα Λεωνίδα Παπαπαύλου, που κατακρεουργήθηκε το 1913, και του διπλωμάτη Αλεξάνδρου Παπαπαύλου, που η προσφορά του στον Μακεδονικό Αγώνα ήταν ανεκτίμητη. Μετά τις βασικές και γυμνασιακές σπουδές στην Κοζάνη, γράφτηκε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και αμέσως μετά στρατεύθηκε. Το 1930 πήγε στο Παρίσι, ενώ πρωτύτερα τον βρίσκουμε γραμματέα του μητροπολίτη Κοζάνης. Στο Παρίσι φοιτά για δύο χρόνια στον διπλωματικό κλάδο της Σχολής Πολιτικών Επιστημών, αλλά το 1932 με την παγκόσμια οικονομική κρίση αναγκάζεται να διακόψει και να κατεβεί στην Ελλάδα ελπίζοντας στην επιστροφή. Καθώς η κρίση έπαιρνε ευρύτερες διαστάσεις υποχρεώθηκε να εργαστεί στην πατρίδα χρησιμοποιώντας τη γνώση της γαλλικής γλώσσας. Αρχικά υπηρέτησε στο γυμνάσιο Τσοτυλίου κι ύστερα εργάστηκε σε ιδιωτικές σχολές της Θεσσαλονίκης και στο Γαλλικό Λύκειο. Το 1940 έλαβε μέρος στον πόλεμο και σε συνέχεια στην Αντίσταση. Συνελήφθη και φυλακίστηκε από τους Γερμανούς το 1944. Όλες αυτές οι βιώσεις των ταραγμένων καιρών που έζησε έντονα πέρασαν στα διηγήματά του σε διάφορες φάσεις μαζί με την προσωπική του περιπέτεια. Πρωτοεμφανίζεται στους λογοτεχνικούς κύκλους το 1958 από τη "Νέα Πορεία" με την οποία και συνεργάζεται ως το τέλος της ζωής του. Σ' αυτό το περιοδικό άλλωστε δημοσιεύτηκε το μεγαλύτερο μέρος του λογοτεχνικού και μεταφραστικού του έργου. Το 1962 εκδίδει τη συλλογή διηγημάτων "Αίθουσα" και το 1972 την "Εκτροπή". Μετά το θάνατό του, το 1978, οι δύο αυτές συλλογές αποτέλεσαν έναν τόμο στη σειρά των Εκδόσεων "Νέας Πορείας" με τίτλο "Τα διηγήματα", που πρέπει να κλείνουν όλη την πεζογραφική του προσπάθεια. Ο Παύλος Παπασιώπης δεν υπηρέτησε δημιουργικά μόνο τη νεοελληνική λογοτεχνία και τη μετάφραση, αλλά και τη γενικότερη πολιτιστική προκοπή του τόπου, όπως και την πολιτική αρθρογραφία και το δοκίμιο στον ημερήσιο και περιοδικό τύπο. Για οκτώ περίπου χρόνια υπήρξε προϊστάμενος της Γραμματείας του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης και ιδρυτικό μέλος της Εταιρίας Λογοτεχνών Θεσσαλονίκης.