Μια έμμονη ιδέα φαίνεται ν' απασχολεί, σχεδόν να καταδιώκει, τον Μπρεχτ σ' όλη του τη ζωή: η σχέση επιστήμης και τέχνης, τέχνης και θεάτρου σε μιαν επιστημονική εποχή -την εποχή μας-, ο θεατής και ο αναγνώστης μιας επιστημονικής εποχής. Εύκολα θα μπορούσε κανείς να συσχετίσει τα ερωτήματα αυτά με τη στροφή του Μπρεχτ στον μαρξισμό, κάτι που δε θα ήταν σωστό, γιατί τα ερωτήματα προϋπάρχουν. Αποκτούν βέβαια με τη στροφή του Μπρεχτ στη μαρξιστική θεωρία μια πιο συγκεκριμένη μορφή και προπαντός μια διεξοδική επεξεργασία, ωστόσο οι ρίζες τους πάνε πολύ πιο βαθιά, ως την εφηβική του ηλικία. Ακόμα και το θέατρό του, είτε "επικό" το ονόμασε γύρω στο 30, είτε "διαλεκτικό" αργότερα, γύρω στο 50, έχει σαν αφετηρία και κύριο μοχλό τις αναζητήσεις του πάνω σ' αυτή τη σχέση επιστήμης - τέχνης, τη δημιουργία ενός θεάτρου κι ενός λόγου που θ' απευθύνονται στο κοινό, θεατρικό και αναγνωστικό, μιας επιστημονικής εποχής. [...]

(Πέτρος Μάρκαρης, από το κείμενο του βιβλίου)