ΚΑΤΟΙΚΙΔΙΟ

Η θλίψη μου
είναι το χρυσόμαλλο χάμστερ μου.
Δεν το αφήνω να λιμοκτονήσει. Τη νύχτα
το ακούω να ψαχουλεύει, να γρατζουνίζει, να σκαλίζει
μες στο κλουβί του. Το πρωί,
αν έχω κέφια,
μερικές φορές του ανοίγω τις μπάρες.
Τότε εκσφενδονίζεται με τα ροζ του πατουσάκια,
με καταδυναστεύει, γυρεύει τροφή,
με προκαλεί με παλλόμενα ρουθούνια.
Οσμίζεται την παλάμη μου,
ώσπου να χάσω κάθε δράμι υπομονής,
κι εγώ το αρπάζω απ’ τον αναμαλλιασμένο του σβέρκο,
έτσι που τα μάτια του γυρνούν πανικόβλητα
και ξαναβάζω αυτό το πλάσμα που γρυλίζει
μες στο κλουβί του. Με μια απότομη κίνηση
κλείνω το μάνταλο από πίσω του
κι είμαι ευτυχής.