Ο Rimbaud είναι σαν ποιητής και σαν άνθρωπος ένα φαινόμενο. Παιδί σχεδόν έχει συμπληρώσει το έργο του. Εκτός από τη σφραγίδα της μεγαλοφυΐας, στην ποίησή του είναι φανερή η δίψα για το απόλυτο, η αγάπη της ουσίας, η βαθειά του απέχθεια για οποιοδήποτε καθιερωμένο κενό σχήμα, στην τέχνη και στη ζωή. Πνεύμα ανήσυχο και προσωπικότητα ολοκληρωμένη, είναι ένας πνευματικός επαναστάτης που θα μπορούσε να ανήκει στον πολυτάραχο αιώνα μας πιο πολύ, παρά στο δικό του. Σαν ποιητής έχει τη μεγαλύτερη δυνατή κλίμακα: ρωμαλέος, βίαιος, εικονοκλάστης, αλλά και απέραντα εσωτερικός, με πάθος για την ομορφιά πνευματικό και αισθησιακό ταυτόχρονα. Στο έργο του, γεμάτο λυρική έξαρση και αμείλικτη ειρωνεία, είναι φανερή η μεταφυσική διάσταση, όπως σε κάθε μεγάλο δημιουργό. Δεν προσπάθησε ποτέ να προβληθεί, ξέροντας πόσο ελάχιστη σχέση με την ποίηση έχουν το κυνηγητό της φήμης και οι ματαιοδοξίες. Σταματά να γράφει, νεώτατος, για να κάνει μια σκληρή ζωή τυχοδιώκτη δίνοντας αδιέξοδο στην υπαρξιακή ανησυχία του και στη δίψα του για το άγνωστο. Ο Rimbaud έκανε μια αποφασιστική τομή στην ποίηση της εποχής του· ανανέωσε τη μορφή και επηρέασε σημαντικά τις επόμενες γενιές. Ο Paul Valery, ποιητική ιδιοσυγκρασία εντελώς διαφορετική, δηλώνει: "είμαστε όλοι θρεμμένοι με τον Rimbaud".