Το 1842 που ο Ουγκώ ήταν μόνο σαράντα ετών, έγραψε σχετικά με το έργο του: "Κατά που την φαντάζομαι, η εργασία που έχω μπροστά μου είναι όπως μια θάλασσα - μια απέραντη απλωσιά από μισοϊδωμένες ιδέες, νέα γραψίματα, σχέδια, προσχέδια, μόλις μισοϊδωμένες τραγωδίες, κωμωδίες, ιστορία, ποίηση, φιλοσοφία, σοσιαλισμός, νατουραλισμός, ένα σύνολο από ασαφή έργα όπου χάνεται η σκέψη μου κι από τα οποία δεν ξέρω αν θα επιστρέψει ποτέ πια. Αν πεθάνω και δεν τα έχω τελειώσει, τα παιδιά μου θα ανακαλύψουν έναν σημαντικό αριθμό από αυτά αρχινημένα ή μισοτελειωμένα, στίχους, ποιήματα, κ.λπ. Επιθυμώ όλα αυτά να κυκλοφορήσουν με τον τίτλο "Ωκεανός"".

Ο Βίκτωρ Ουγκώ είναι κυρίως γνωστός ως πεζογράφος από τα διάσημα μυθιστορήματά του: "Η Παναγία των Παρισίων", "Οι άθλιοι", "Οι εργάτες της θάλασσας", κ.ά. Γι' αυτό, ίσως, δεν ασχολήθηκαν διεξοδικά στο παρελθόν με την ποίησή του στην Ελλάδα. Μόνο κάποια ποιήματά του σε ανθολογίες γαλλικής ποίησης έχουν δημοσιευτεί, απ' ότι γνωρίζω. Κι όμως, η ποίηση απετέλεσε το κύριο έργο του και ο ίδιος αυτοκαθοριζόταν πρωτίστως ως ποιητής.

Ο Ουγκώ ήταν βαθύτατα δημοκρατικός άνθρωπος και πολύ φιλέλλην. Για τα δημοκρατικά του αισθήματα εξορίστηκε από τον Ναπολέοντα III και έζησε δεκαενιά χρόνια στην εξορία. Όταν πέθανε, το λαϊκό προσκύνημα της σορού του ξεπέρασε κάθε προηγούμενο.

Στον καιρό του θεωρήθηκε ένας από τους πολύ σημαντικούς εκπροσώπους της ρομαντικής γαλλικής σχολής. Ο πρόλογος στην τραγωδία του Κρόμγουελ απετέλεσε το μανιφέστο της σχολής. Τα ποιήματά του εμπνέονται από ό,τι ζει και αναπνέει, και παρ' ότι έγραψε πολλή ποίηση, αν κάτι δεν λείπει από αυτή είναι η υψηλή ποιητική ένταση και φαντασία που την δονούν.