"Γιατί, όλο αυτό το σκηνικό, παρά τον εκτυφλωτικό φωτισμό, έδινε την αίσθηση του γκρίζου; Σάμπως οι λαμπτήρες με το χτυπητό φως, ενώ έκαναν τα μάτια να πονούν, να ήταν ανίκανοι να διαλύσουν τη νύχτα που κουβαλούσαν επάνω τους αυτοί οι άνθρωποι, όταν ξεπρόβαλλαν από το έξω σκοτάδι. [...] Σφίγγονταν όλο και περισσότερο ο ένας στον άλλον, όχι πλέον σαν εραστές, άλλα σαν δυο άτομα που είχαν περιπλανηθεί για πολύ καιρό μέσα στη μοναξιά τους και τώρα τους είχε επιτέλους δοθεί η ανέλπιστη χάρη της ανθρώπινης επαφής."

Όταν συναντιούνται μέσα στη νύχτα σ' ένα μπαρ του Μανχάτταν, η Καίυ και ο Φρανσουά, είναι και οι δυο σε απόγνωση. Εκείνος, γύρω στα πενήντα, παλιός διάσημος ηθοποιός, προσπαθεί να ξεχάσει ότι η γυναίκα του τον άφησε για κάποιον νεαρό· εκείνη, διωγμένη από το δωμάτιο που μοιραζόταν με μια φίλη, δεν έχει καν ένα χώρο για να κοιμηθεί...

Η έλξη τους είναι αμοιβαία, θα είναι όμως αρκετή για να επουλώσει τα τραύματα από τα πλήγματα της ζωής; Ο Φρανσουά, από τη μια, φοβάται μη χάσει την Καίυ, και από την άλλη ζηλεύει τρομερά το παρελθόν της και τους άντρες που γνώρισε· λίγο ήθελε για να καταστρέψει αυτόν τον έρωτα που μπορεί να είναι μια καινούργια ευκαιρία...

Ο Ζώρζ Σιμενόν μας οδηγεί μέσα στην καρδιά της Νέας Υόρκης, ακολουθώντας σαν σκιά τις περιπλανήσεις του ζευγαριού, με την αλήθεια και την ανθρωπιά, πού τον έκαναν να κατακτήσει εκατομμύρια αναγνώστες και πρωτεύουσα θέση μεταξύ των συγγραφέων του αιώνα μας.

Το μυθιστόρημα δημοσιεύτηκε το 1946. Είναι το πρώτο που έγραψε ο Σιμενόν, αμέσως μετά τη γνωριμία με τη δεύτερη σύζυγό του, στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου εγκαταστάθηκε στα τέλη του 1945. Το 1965 ο Marcel Carne το μετέφερε στον κινηματογράφο, με πρωταγωνιστές τον Maurice Ronet και την Annie Girardot, σε μια ταινία που βραβεύτηκε στις Κάννες.