"Στην Κίνα δεν αναζητώ ιδέες ή θέματα, αναζητώ μορφές· μορφές ασυνήθιστες, ποικίλλες, αγέρωχες", έγραφε το 1913 ο Βίκτωρ Σεγκαλέν στον φίλο του Ζυλ ντε Γκωλτιέ παρουσιάζοντας τις "Στήλες", τα μικρά ποιητικά κείμενα που δημοσίευσε στο Πεκίνο, τον Αύγουστο του 1912, σε 81 αντίτυπα. Κείμενα, είναι αλήθεια, που, περισσότερο από κάθε άλλο του γραφτό γι' αυτή τη χώρα, αποκαλύπτουν την ιδιόμορφη αλλά βαθειά του σχέση με τον ξεχωριστό πνευματικό της κόσμο, λίγο πριν την κατάρρευση της Αυτοκρατορίας.
Κι αν ορισμένα κείμενα του Κλωντέλ (κυρίως η "Γνώση της Ανατολής") μοιάζουν να διακατέχονται από σινική ευαισθησία, αν ο Πάουντ (με τη βοήθεια των σημειώσεων του Φενολλόζα) ανέλυσε σε βάθος το ποιητικό εκφραστικό δυναμικό που διαθέτει η ιδεογραμματική γραφή (για να περιορισθούμε μόνο στους ποιητές), ο Σεγκαλέν επιχείρησε κάτι πολύ πρωτότυπο: Αντλώντας το υλικό του από την σινική πνευματικότητα και χρησιμοποιώντας κάθε επιμέρους στοιχείο της κλασικής γλώσσας επιχείρησε να συνθέσει νέο ποιητικό είδος. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτού του εγχειρήματος είναι ακριβώς οι "Στήλες" όπου η σινική συμβολή δεν περιορίζεται στην θεματολογία αλλά είναι εμφανής στην παραμικρή πτυχή της ειδικής μορφολογίας τους, έως ακόμη και την υλική τους παρουσίαση. [...] (από τον πρόλογο του βιβλίου "Ο Σεγκάλεν και οι Στήλες)