Ο Ντενί Εμορίν προτείνει την αγάπη ως μόνο δρόμο του βίου, και ως μόνη επιλογή την ακραία, την ολική ένωση των ψυχών, για να αντιμετωπιστεί τόσο ο ταραγμένος κόσμος μας όσο και ο διχασμός του ανάμεσα στη Δύση και την Ανατολή (λόγω της καταγωγής του από τη Ρωσία, όπου και γι' αυτή την ίδια τη χώρα το δίλημμα παραμένει εξίσου ανοιχτό). Παρόλο το ξεπέρασμα του διχασμού από τη δύναμη της αγάπης, αυτή η επίμονη αφοσίωσή του δεν είναι χωρίς θυσίες, τρικυμίες και αναστατώσεις, που σχεδόν αποφεύγει να τις αναφέρει ρητά, αλλά αυτές είναι εκεί και τις υποπτεύεται να δρουν υπόκωφα και να απειλούν με το Θάνατο ή τους μικρούς θανάτους. Σ' αυτή την αγωνία, σ' αυτή την πάλη, προτιμάει την καθαρότητα της προσπάθειας και του πάθους. Ακριβώς αυτή η "στρατηγική" της προσηλώσεως στην αγάπη και στην αποδοχή της υπέρτατης εξάρτησης υποθάλπει έναν έντονο ετεροκαθορισμό, και εν τέλει μια υπαρξιακή σύγκρουση. Δηλαδή, δημιουργούνται οι ρίζες μιας ποιητικής στο όνομα της αρμονικής σύζευξης που δεν μπορεί να αποφύγει την αταξία. Μ' αυτόν τον τρόπο ο ποιητής αναβιώνει, γιορτάζει και θρηνεί τα βασικά πολιτιστικά πρότυπα "αγάπης" και "ψυχής" που οι κοινωνίες μας έχουν προβλέψει για να ενώνουν και να διαιρούν τα ανθρώπινα όντα.
Τόσες φορές
Το χέρι μου έβαλα
Στον ώμο σου επάνω
Ρουφηγμένος από την άβυσσο λέξεων