Στον 20ό αιώνα ο Πέννα ήταν ένας επίγονος. Αλλά όχι επίγονος του 19ου. Ήταν ο επίγονος μιας παράδοσης που ξεκινά από τον 2ο αιώνα και φτάνει στον Ντ' Ανούτσιο. Ο Ευγένιος Αρανίτσης παρουσιάζοντας στην Ελευθεροτυπία της 31ης Ιουλίου του 1986, το βιβλίο του Σάντρο Πέννα Λίγος Πυρετός έγραφε: "Παρομοιάζουν συχνά τον Πέννα με τους αρχαίους Έλληνες λυρικούς". Ο Ουμπέρτο Σάμπα, μάλιστα, τον συνέκρινε με τον Μελέαγρο από τα Γάδαρα. Σχολιάζοντας ο Σάμπα το ποίημα του Πέννα "Καλοκαίρι" σημείωνε: "Μονάχα ένας Έλληνας (ο Αρχίλοχος) μπόρεσε να κρατήσει μια παρόμοια αίσθηση με τόση απλότητα, σοφία, και φρεσκάδα". Φανερή είναι, άλλωστε, κάποια αναλογία θεμάτων, ένας παραλληλισμός μεθόδων και ιδιοσυγκρασίας ανάμεσα στο δικό του έργο και στο έργο του δικού μας Κ.Π. Καβάφη. Η σχεδόν απλοϊκή καθαρότητα του ποιήματος, η ανάδυση μιας σιγουριάς, ενός ρωμαλέου αλλά και ανάλαφρου βηματισμού προς το εσωτερικό φως, μέσα απ' τη φτώχεια των μέσων έκφρασης, αποτελούν τη σφραγίδα του Πέννα". Και συνέχιζε: "Ο Πέννα είναι ένας ερωτικός ποιητής με μια ιδιαίτερη, σχεδόν παιδική ενστικτώδη ικανότητα στο χειρισμό της εντύπωσης, της εικόνας. Οι συγκινήσεις του έχουν τη μορφή της ακρίβειας. Είναι γενναίος μέσα στην απλότητα του, και η κλίση του προς τις ηδονές δεν έχει ίχνος επιπολαιότητας ή επιτήδευσης. Είναι απόλυτα ικανός για διεισδυτικότητα και λυρισμό, ακόμα κι όταν μιλάει για εντελώς συνηθισμένες καταστάσεις. Ο έρωτας που ένιωθε για το ίδιο του το φύλο ήταν διαποτισμένος από φυσικότητα, τρυφερότητα και ευφυΐα: το έργο του είναι ένα φάντασμα, ένα επίμετρο της Παλατινής Ανθολογίας. Δεν υπάρχει αναίδεια και υπεροψία, δεν υπάρχει ψέμα και τέχνασμα στον Σάντρο Πέννα. Απ' όλους τους ερωτικούς ποιητές ήταν ο πιο αθόρυβα, ο πιο ειλικρινά αφοσιωμένος στην ιδέα του ν' αγαπήσει και ν' αγαπηθεί".