Tο βιβλίο "Οι μέλισσες και η σφήκα", θα μπορούσε να χαρακτηριστεί αυτοβιογραφικό βιβλίο.
Στο πρώτο μέρος του βιβλίου, όπου δεσπόζουν οι μορφές του πατέρα και του αδερφού, ο συγγραφέας μάς μεταφέρει στα δίσεκτα χρόνια της ναζιστικής λαίλαπας και στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Μπούχενβαλτ. Με αφορμή την προσωπική ιστορία της οικογένειάς του, ο Μασπερό αναφέρεται στον τρόπο με τον οποίο η Γαλλία συμπεριφέρθηκε στους επιζήσαντες συγγενείς των θυμάτων του ναζισμού. Στο δεύτερο και τελευταίο μέρος του βιβλίου, ο συγγραφέας αναφέρεται διεξοδικά στις προσωπικές του εμπειρίες και "μάχες" στην Αλγερία της δεκαετίας του 1950, και στη Λατινική Αμερική (Κούβα) του Φιντέλ Κάστρο. Επίσης, μεταξύ των άλλων, σκιαγραφεί το τοπίο στα Βαλκάνια (Βοσνία), μετά την κατάρρευση της Γιουγκοσλαβίας, και κλείνει με το αγκαθώδες παλαιστινιακό ζήτημα.
Πέρα όμως από το οδοιπορικό του Μασπερό σε διάφορα μέρη του κόσμου, Οι μέλισσες και η σφήκα, καταγράφουν τον αγώνα και την αντίσταση αγαπημένων φίλων του συγγραφέα που, όπως γράφει χαρακτηριστικά, "ήταν ενταγμένοι στην πλευρά της ζωής". Παραμένει, βέβαια, πάντα η διαρκής αναζήτηση της έννοιας όλων αυτών των "τσιμπημάτων της μέλισσας". Όπως γράφει χαρακτηριστικά: "Απ' όλες τις μέλισσες που προηγήθηκαν από μένα, δεν κράτησα τίποτα από το μέλι τους. Μονάχα το κεντρί. Είχα γίνει σφήκα".