"Δεν πεθαίνουμε επειδή κάποτε γεννηθήκαμε ούτε επειδή ζήσαμε ούτε από γηρατειά. Πεθαίνουμε για κάποιο λόγο. Το γεγονός ότι ήξερα πως το τέλος της μητέρας μου, λόγω ηλικίας, ήταν κοντά δεν απάλυνε καθόλου την οδύνη και την ένταση της φοβερής έκπληξης: είχε ένα σάρκωμα. Ένας καρκίνος, μια ανακοπή, μια πνευμονική εμβολή είναι τόσο βίαια και απρόβλεπτα όσο και το σταμάτημα του κινητήρα ενός αεροπλάνου που πετάει. Η περίπτωση της μάνας μου μας καλούσε να είμαστε αισιόδοξοι, αφού, μολονότι ανήμπορη, ακίνητη και μελλοθάνατη, διαβεβαίωνε ότι κάθε λεπτό της ζωής είναι ανεκτίμητο..."

Η Σιμόν ντε Μποβουάρ απεκδύεται το ένδυμα της συγγραφέως και φοράει τα απλά ρούχα της θυγατέρας που οδύνεται. Η ιστόρηση του επώδυνου θανάτου της μητέρας της, της Φρανσουάζ Μποβουάρ, γίνεται η αφορμή για να ξετυλιχτούν αναμνήσεις για την παιδική ηλικία, μικροσυμβάντα -αλλά και σημαντικά γεγονότα- της οικογενειακής ζωής, σκέψεις και προσδοκίες του παιδιού που αργότερα θα ενηλικιωθεί και βέβαια η σχέση μάνας και κόρης.