Τέλη του 19ου αιώνα. Η Αίγυπτος βρίσκεται υπό βρετανική κατοχή. Ο αξιωματικός της αστυνομίας Μαχμούτ Αμπντ αλ Ζάχερ διορίζεται διοικητής στην Όαση της Σίβα. Ο Μαχμούτ δεν τρέφει ψευδαισθήσεις. Ξέρει ότι αυτή η μετάθεση δεν είναι προαγωγή, αλλά η τιμωρία που του επέβαλαν οι Βρετανοί ανώτεροί του λόγω των πολιτικών του πεποιθήσεων και των πιθανών διασυνδέσεών του με τους Αιγύπτιους εθνικιστές. Συνοδευόμενος από την Ιρλανδή γυναίκα του, την Κάθριν, που τη γοητεύει η αρχαιολογία και οι θρύλοι για τον τάφο του Μεγάλου Αλεξάνδρου, φτάνει στη Σίβα προετοιμασμένος για τα χειρότερα. Ο οξύθυμος χαρακτήρας του Μαχμούτ και η αδιαφορία του για την Κάθριν έχουν ήδη φέρει το γάμο τους σε αδιέξοδο, κι εκείνη βρίσκει καταφύγιο στις εμμονές και τις ψευδαισθήσεις της. Στην Όαση βυθίζονται μαζί σε έναν εντελώς διαφορετικό κόσμο, σε έναν κόσμο άνυδρο και στεγνό από κάθε άποψη, κι αντιμετωπίζουν με τον τρόπο τους τις καθημερινές αντιξοότητες. Παράλληλα, όμως, η Όαση είναι γεμάτη μυστικά και μύθους, τοπία απειλητικά αλλά μαγικά, ανθρώπους που συνδέουν το ένδοξο παρελθόν της χώρας με το θλιβερό παρόν της, και δρα καταλυτικά στη σχέση του ζευγαριού και στην αντίληψη του καθενός για τον εαυτό του. Στην Όαση τα πάντα ανατρέπονται.

"Πριν ξεκινήσουμε, φρόντισα να διαβάσω όλα όσα έχουν γραφτεί για τούτο εδώ τον τόπο (...). Πίστεψα λοιπόν πως δε θα ανακάλυπτα τίποτα καινούριο, πως τίποτα δε θα με ξάφνιαζε, αλλά γελάστηκα. (...) Δε βρήκα στα βιβλία την παραμικρή αναφορά (...) στις πρώτες ακτίνες του ήλιου που βάφουν την άμμο χρυσαφιά και μαζί με την πρωινή δροσιά ελευθερώνουν εκείνη τη μεθυστική ευωδιά, που όμοιά της δε γνώρισα στη ζωή μου. (...) Κάθε στιγμή η έρημος μου αποκαλύπτει ένα καινούριο πρόσωπο, παρ' όλα αυτά ο Μαχμούτ είναι αυτός που με εκπλήσσει περισσότερο. Λέει πως η έρημος απλώνεται μέσα του. Μακάρι να ήταν αλήθεια, είναι τόσο όμορφη η έρημος!"