Η τηλεοπτική επικοινωνία, σε συνδυασμό με την εμπορευματική συμβολική παραγωγή, οδηγεί στην κρίση των ιδεολογιών της νεωτερικότητας και στην εμφάνιση της "εικονικής ιδεολογίας". Η τηλεόραση και η εικόνα στο σύνολό της δεν καταργεί την ιδεολογία, αλλά την περισώζει, θυσιάζοντας τους ιδεολόγους και τον εξειδικευμένο (κυρίως έντυπο) ιδεολογικό λόγο. Η εικονική ιδεολογία συμβιβάζει τις κοινωνικές αντιθέσεις με φυγόκεντρο τρόπο. Συμβάλλει στην ανάκληση παραδοσιακών αντιλήψεων και στην άρθρωσή τους με το σύγχρονο πολιτισμό, καθώς και σ' ένα γενικευμένο κοινωνικό και πολιτικό συντηρητισμό. Αποτελεί σύνθεση των καθιερωμένων ιδεολογιών και γι' αυτό, μαζί με τον καταναλωτισμό, προβάλλει ρατσιστικές αντιλήψεις, ριζοσπαστικές απόψεις, σοσιαλιστικές ιδέες κ.ο.κ. Παράγει οικονομικές σχέσεις και τρόπο ζωής, που στη συνέχεια εξυπηρετεί τις σχέσεις εξουσίας. Λειτουργεί ως πολλαπλασιαστής των επιμέρους ιδεολογιών και γίνεται το έδαφος πάνω στο οποίο οργώνεται ο πολιτικός λόγος. Ο λόγος της εικόνας συνιστά μια "υπερσφαίρα" στην οποία απορροφώνται και αναδιοργανώνονται οι σχέσεις δημόσιας, ιδιωτικής σφαίρας και κράτους.