Ο σύγχρονος επικοινωνιακός πολιτισμός παρουσιάζει πτυχές συνάντησης τεχνολογίας και ανθρωπολογίας. Τα διάφορα επικοινωνιακά μέσα (από τον κινηματογράφο και την τηλεόραση έως τον Η/Υ και τα κινητά τηλέφωνα), έχουν ως κυρίαρχο σημείο την οθόνη· ταυτόχρονα (κι ίσως λόγω της "επιρροής" των τεχνολογιών που σχετίζονται με την οθόνη και άρα με το "βλέμμα"), κυριαρχούν στα διάφορα επικοινωνιακά μέσα κάποια φαινόμενα "βαρβαρότητας" (όπως είναι ο "οπτικός κανιβαλισμός" ή τα διάφορα φαινόμενα αναπαράστασης "πρωτόγονων" συμπλεγμάτων και ορμών).

Η έννοια των σχέσεων φαίνεται ότι αλλάζει. Στους συνηθισμένους τόπους της καθημερινής μαζικής συνεύρεσης (όπως είναι τα μέσα μεταφοράς, τα εμπορικά κέντρα ή οι χώροι διασκέδασης), οι εφήμερες συναντήσεις (γύρω από κάποιο υλικό ή πολιτιστικό "προϊόν"), χαρακτηρίζουν το μοναχικό πλήθος. Η "κοινωνικότητα" μετατίθεται στη σφαίρα της εικονικότητας και μ' αυτήν την έννοια, ο κοινωνικός δεσμός (η κοινωνική αλληλεγγύη) γίνεται όλο και πιο εικονικός.

Η τηλεόραση, ως "εικονικό καφενείο" του "πλανητικού χωριού" αποτυπώνει τόσο "πρωτόγονες" συμπεριφορές (παρόλο που πιστεύεται ότι οι συμπεριφορές αυτές είναι χαρακτηριστικό μόνο των παραδοσιακών αγροτικών κοινωνιών), όσο και μετατόπιση της κοινωνικότητας στο εικονικό επίπεδο. Πρόκειται για δυο βασικά χαρακτηριστικά του κυρίαρχου ("μεταμοντέρνου") επικοινωνιακού πολιτισμού που η παρούσα μελέτη προσπαθεί να προσεγγίσει.