Το σώμα έχει την ιστορία του. Μια ιστορία που εγγράφεται στο χρόνο, που μετεξελίσσεται στις κοινωνίες, στους πολιτισμούς. Άμεσα συνυφασμένη με ιδέες, θεσμούς, πρακτικές, νοοτροπίες και ταυτότητες. Η ιστορία του σώματος στον Μεσαίωνα συνιστά ένα ουσιαστικό κομμάτι της Ιστορίας έτσι όπως τη σκιαγραφούν στο βιβλίο αυτό ο Ζακ Λε Γκοφ και ο Νικολά Τρουόνγκ.

Αρθρωμένο γύρω από μια θεμελιώδη αντίθεση ανάμεσα στην περιφρόνηση και στην εξύμνηση, το σώμα στον μεσαιωνικό κόσμο συνιστά και συστήνει τον τόπο του παράδοξου. Η αμφιταλάντευση αυτή είναι εμφανής παντού: στη Σαρακοστή και στο καρναβάλι, στο ασκητικό ιδεώδες και στα ιπποτικά μυθιστορήματα, στις κοινωνικές εκδηλώσεις, στις εκφάνσεις του δημόσιου και ιδιωτικού βίου, στις αντιλήψεις περί σεξουαλικότητας, στην ενδυμασία, στις χειρονομίες, στην εργασία, στα όνειρα, στην ασθένεια και στο θάνατο.

Όμορφο και γι' αυτό φθαρτό, εκλεκτό και επομένως απόβλητο το σώμα στον Μεσαίωνα καθίσταται ο μικρόκοσμος μιας ολόκληρης κοινωνίας. Γίνεται σύμβολο και σήμα συνοχής ή σύγκρουσης, τάξης ή αταξίας, καθίσταται μια μοναδική πηγή εντάσεων, κάποιες από τις οποίες επανεμφανίζονται στην εποχή μας.