ΠΡΩΙΝΟ

Στην όχθη της γαλάζιας λίμνης της ζωής
τα λευκά σύννεφα είναι τα σώματα
των σάρκινων γιων του ήλιου:

ήδη η σκιά βρίσκεται στους ώμους, αλυσίδα
βυθισμένων βουνών.

Και δροσερά ροδοπέταλα
στολίζουν το τραπέζι μας και είναι δάση
ακέραια και πράσινα γεμάτα καστανιές
που οι φυλλωσιές τους χτυπούν στον άνεμο:

ακούς τα πουλιά να φτάνουν;

Αυτά δε φοβούνται
τα πρόσωπά μας και τα ρούχα μας
γιατί σαν τη σάρκα του φρούτου
είμαστε φτιαγμένοι από την υγρή γη.

(Παστούρο, 10 Ιουλίου 1938)