Non e senza periglio
il tuo volto divino
dell'alma a chi e vicino
com'io a morte, che la sento ognora;
ond'io m'armo e consiglio
per far da quel difesa anzi ch'i' mora.
Ma tuo mercede, ancora
che 'l mie fin sie da presso,
non mi rende a me stesso;
ne danno alcun da tal pieta mi scioglie:
che l'uso di molt'anni un di non toglie.


Δεν είναι δίχως κίνδυνο
το πρόσωπο το θεϊκό σου
για την ψυχή εκείνου που πλησιάζει
όπως εγώ στο θάνατο, κι αυτό διαρκώς το νιώθω·
γι'αυτό με ορμηνεύω κι αρματώνομαι
να σου αντισταθώ προτού πεθάνω.
Μα όσο κοντά στο τέλος μου κι αν πλησιάζω,
δε μ' επιστρέφει η χάρη σου στον εαυτό μου·
καμία καταδίκη δεν μπορεί του ελέους σου τα δεσμά να λύσει,
γιατί η συνήθεια πολλών ετών μέσα σε μία στιγμή
δε γίνεται να σβήσει.