Σκοπός του ανά χείρας συλλογικού τόμου είναι να καταδείξει, μέσα από παλαιότερα και νεότερα παραδείγματα, τους δεσμούς, φανερούς ή λανθάνοντες, που αναπτύσσονται ανάμεσα στη λογοτεχνία και την κριτική όταν ασκούνται από το ίδιο πρόσωπο.
Κριτικοί λογοτεχνίας και πανεπιστημιακοί αναλαμβάνουν, μέσα από το πρίσμα παρόμοιων αναρωτήσεων, να μας επανασυστήνουν παλαιότερους συγγραφείς μας. Και συγκεκριμένα: ο Βαγγέλης Αθανασόπουλος τον Κωστή Παλαμά, η Βενετία Αποστολίδου τον Δημήτρη Χατζή, ο Γιώργος Αράγης τον Τέλλο Άγρα, ο Ευριπίδης Γαραντούδης τον Τάκη Σινόπουλο, ο Δημήτρης Δημηρούλης τον Εμμανουήλ Ροΐδη, ο Αλέξης Ζήρας τον Γρηγόριο Ξενόπουλο, η Ελισάβετ Κοτζιά τον Άγγελο Τερζάκη, ο Δημήτρης Ραυτόπουλος τον Στρατή Τσίρκα, η Λίζυ Τσιριμώκου τον Γιώργο Σεφέρη και ο Βαγγέλης Χατζηβασιλείου τον Αλέξανδρο Κοτζιά.
Η Αγγέλα Καστρινάκη, ο Μάριος Μαρκίδης, ο Κώστας Παπαγεωργίου, ο Ηλίας Χ. Παπαδημητρακόπουλος και ο Στρατής Πασχάλης καταθέτουν την προσωπική εμπειρία τους από τον μετεωρισμό τους (συστηματικό ή σποραδικό) ανάμεσα στη λογοτεχνική και την κριτική βάσανο.