Όταν στα 1982 παρουσίαζα στην Εταιρεία Σπουδών Νεοελληνικού Πολιτισμού και Γενικής Παιδείας δύο έργα του Samuel Beckett, τον "Ερημωτή" και τη "Συντροφιά", σε μετάφρασή μου (τυπώθηκαν σε τόμους χωριστούς από τις εκδόσεις της "Λέσχης", Αθήνα 1983), είχα πει, τελειώνοντας τα εισαγωγικά μου προλογίσματα: "Τέλος, -mea culpa: τα κείμενα που θ' ακούσετε θα διαβαστούν, μοιραία, με κάποια νοερή στίξη. Μια δοκιμή θα σας έπειθε ότι το αντίθετο, η έλλειψη δηλαδή κατά την ανάγνωση της νοερής και συνακόλουθα φωνητικής αυτής στίξης, θα συνιστούσε ένα ακρόαμα αφόρητα μονότονο, -εφ' ώ και θεωρώ τη δοκιμή περιττή. Η culpa μου είναι ότι την αναπόδραστη αυτή νοερή πλήρη στίξη πήρα την απόφαση και την ευθύνη να την ενσωματώσω και στο ελληνικό κείμενο που πρόκειται να τυπωθεί, -με τη δέουσα, φυσικά, δήλωση. Ο Beckett, e tutti quanti άστικτοι, ας με καταδικάσουν." [...]

(από το σημείωμα του μεταφραστή)