"Γεννήθηκα με μια αθώα αγάπη για το μακάβριο. Για το μωβ και το μαύρο, τη σιωπή, τη νύχτα, τη βροχή, τους σκιερούς κήπους. Έμαθα να διαβάζω τριών χρονών. Έγραψα το πρώτο μου ποίημα στα οχτώ. Μιλούσε για τη δύση του ήλιου. Από τότε δεν σταμάτησα ποτέ.

Από παιδί αγαπούσα τις λέξεις. Οι λέξεις, όπως κάθε υλικό, έχουν υφή, χρώμα, όγκο, ειδικό βάρος, τη δική τους ελαστικότητα. Μπορείς να λαξέψεις το σχήμα τους. Μπορείς να φτιάξεις απ' αυτές τον σκελετό που θα στηρίξει το οικοδόμημα της φαντασίας σου. Μπορείς να κεντήσεις με τις λέξεις. Ό,τι θες. Ένα φουστάνι με χάντρες ή ένα τρελό πάτσγουορκ. Να συνδυάσεις μετάξι και μάλλινο, βελούδο με τσίτι, σε μια έκρηξη αισθημάτων, ή να εργαστείς με μαλακά υλικά, σε κοντινά χρώματα, φτάνοντας ανεπαίσθητα στο απρόσμενο τέλος. Να τις πετάξεις σαν ζοκγλέρ σ' έναν πολύχρωμο στρόβιλο πάθους.

Οι λέξεις είναι δύναμη και συμπυκνωμένη πληροφορία. Με βοηθούν να ερμηνεύω τον εαυτό μου και τους άλλους, να βουτάω στο σκοτάδι μας και ν' ανασύρω στοιχειωμένους θησαυρούς ή μαύρα, τυφλά πράγματα με λέπια. Την Αρετή και την Κακία, ιδίως όταν συνταξιδεύουν στο ίδιο σώμα. Με υλικό ό,τι βλέπω γύρω μου, να χτίζω και να ανατέμνω τους χαρακτήρες και τα συναισθήματα αργά, σταδιακά, ώσπου να φτάσω στη ματωμένη καρδιά τους. Να μιλήσω για τη ζωή γύρω μου, για ότι μας πονάει και μας βασανίζει και μας τρομάζει. Να πω αυτό που όλοι δεν ελπίζουμε: "Δεν είσαι ο μόνος"...

Από αυτές τις 13 (προφανώς!) ιστορίες για ενηλίκους, κάποιες γράφτηκαν σε ανύποπτο χρόνο, και άλλες κοντά-κοντά, παραλλαγές στο ίδιο θέμα, ψάχνοντας τις αιτίες και την κάθαρση, τις καθαγιασμένες λέξεις που θ' αναστήσουν την αγωνία, την ελπίδα και την έξαψη. Όμως είναι τοποθετημένες σε ένα "χρονικό συνεχές" αισθημάτων, μια λογαριθμική καμπύλη που ακολουθεί το ανεβοκατέβασμα της μοίρας. Κι αν ο λυρισμός μου φοράει μαύρα, είναι σφιγμένος σε κορσέ κι από την άκρη των χειλιών του κρέμεται ένα σβηστό τσιγάρο, κάθε ιστορία έχει τη δική της φωνή, άλλον αφηγητή, καμμιά δεν αντηχεί ίδια με τις άλλες. Αν αφουγκραστείτε θα τις ακούσετε: Όλες αυτές τις φωνές που αντηχούν μέσα στο κεφάλι μου."

(Μaria Stone)

Σε 13 ιστορίες, "παλιές όσο ο Χρόνος και φρέσκες σαν το πρωινό χιόνι", τραγικές, κωμικές, ή και τα δύο μαζί, η Maria Stone σας λέει, όσα ποτέ δεν θέλατε να μάθετε για τα "παραμύθια". Σας ξεναγεί σ' έναν κόσμο που ποτέ δεν φανταζόσαστε ότι υπήρχε όταν διαβάζατε τα παιδικά σας βιβλία.
Φυσικά, γιατί τα "κλασικά" παραμύθια δεν προορίζονταν ποτέ για τα παιδιά. Ήσαν μέρος της προφορικής παράδοσης για αιώνες, γεμάτα αρχέτυπα και αλληγορίες, σκληρά και αληθινά, που απευθύνονταν στους ενήλικες, σχολιάζοντας τα πιστεύω κάθε εποχής, τις συμβάσεις κάθε κοινωνίας και τους βαθύτερους ανθρώπινους φόβους. Και συχνά, δηλαδή τις περισσότερες φορές, δεν είχαν happy end.

Γιατί η πραγματική ζωή συχνά δεν έχει happy end. Η ζωή έχει δόντια. Και μπορεί να σε δαγκώσει.
Τα παραμύθια εκτοπίστηκαν στο παιδικό δωμάτιο τον 19ο αιώνα, γιατί οι ενήλικες πλέον διάβαζαν μυθιστορήματα.

Τις τελευταίες δεκαετίες πολλοί συγγραφείς ξανάρχισαν να γράφουν παραμύθια για ενήλικες. Άντλησαν από το αρχέγονο υλικό με φαντασία κι ευαισθησία, χρησιμοποιώντας τα παλιά αρχέτυπα και σύμβολα για να σχολιάσουν τη σύγχρονη ζωή - ακριβώς όπως έκαναν όλοι οι παραμυθάδες ανά τους αιώνες. Η Άντζελα Κάρτερ, η Τάνιθ Λη, η Αν Σέξτον, η Μάργκαρετ Άτγουντ, ο Τσαρλς ντε Λιντ, ο Τζόναθαν Κάρολ, ο Νιλ Γκάιμαν, ο Στήβεν Κινγκ, ο Πήτερ Στράουμπ, ο Τζον Κόνολλυ, είναι λίγοι μόνο από τους συγγραφείς που τόλμησαν να χαράξουν καινούργια μονοπάτια στο σκοτεινό δάσος... μα δίχως τη σιγουριά ότι θα σε οδηγήσουν στο φως.

Αυτή τη μακριά και τιμημένη παράδοση ακολουθεί η συγγραφέας. Στην Ελλάδα αυτή η παράδοση είναι άγνωστη, ενώ στο εξωτερικό είναι αναγνωρισμένο λογοτεχνικό είδος με φανατικό κοινό. Οι πικρές ιστορίες του βιβλίου μας, με την υπνωτική γλώσσα της Maria Stone - κάποιες αυθεντικές, αν και μεταμφιεσμένες σαν παλιές και κάποιες ριζωμένες στην παράδοση, ακόμα κι αν διαδραματίζονται σήμερα - μαζί με την συγκλονιστική εικονογράφηση της Κατερίνας Χαδουλού, ψηλαφούν τους βαθύτερους φόβους σας. Ακούστε τους κι εσείς.