Το σχολείο δημιουργεί αυταπάτες που τα αποτελέσματά τους δεν είναι διόλου απατηλά: στην ψευδαίσθηση της σχολικής ανεξαρτησίας και ουδετερότητας θεμελιώνεται η κυριότερη συμβολή του στην αναπαραγωγή της καθεστηκυίας τάξης. Γι' αυτό και η προσπάθεια να έρθουν στο φως οι νόμοι σύμφωνα με τους οποίους το σχολείο αναπαράγει δομικά την κατανομή του πολιτισμικού κεφαλαίου, την κοινωνική κληρονομικότητα των προνομίων και των "αναπηριών", δεν σταματάει στην κατανόηση των αντιφάσεων που διατρέχουν σήμερα τα εκπαιδευτικά συστήματα. Προχωρά επίσης σε μια θεωρία της πρακτικής, η οποία ξεπερνάει τόσο τον υποκειμενισμό της δημιουργικής ελευθερίας όσο και τον αντικειμενισμό που προσυπογράφουν, στη σκιά του στρουκτουραλισμού, η γλωσσολογία, η κυβερνητική και η ψυχανάλυση.

Ξεκινώντας από εμπειρικές έρευνες γύρω από την παιδαγωγική σχέση, τη λόγια ή κοινή χρήση της γλώσσας και της κουλτούρας, τα οικονομικά και συμβολικά αποτελέσματα των εξετάσεων και του διπλώματος, η "Αναπαραγωγή" -το αξεπέραστο αυτό κοινωνιολογικό "long-seller"- συνθέτει μια γενική θεωρία των πράξεων συμβολικής βίας και των κοινωνικών συνθηκών της συγκάλυψής της