Για να πραγματοποιηθεί μια γενική ανθολογία σύγχρονης Λατινοαμερικάνικης ποίησης, είναι απαραίτητος ο χρονολογικός περιορισμός. Ως τέτοιο διαχωριστικό χρονολογικά όριο, θεώρησα τη χρονιά γέννησης του Καίσαρα Βαλλιέχο το 1892, διότι αυτός ήταν που έφερε τη ριζική επανάσταση στην ισπανόφωνη ποίηση, σε μια γλώσσα τόσο ανοιχτή σε νοηματική, συγκινησιακή και εκφραστική πολλαπλότητα, και τόσο πρωτότυπη. Και το σημαντικότερο: είναι ακόμα αξεπέραστος σε πρωτοποριακό παλμό, στη Λατινική Αμερική όσο και στην Ισπανία. Η γνώμη αυτή δεν είναι μόνο δική μου, αλλά και της επίσημης κριτικής.

Αυτά όσον αφορά τη διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στα νέα ρεύματα και στην ποίηση των μοντερνιστών, ρομαντικών, παρνασσιστών, νεοκλασικιστών κλπ., που γραφόταν πριν από το ορόσημό μας, στη Λατινική Αμερική. Σε ό,τι αφορά τις καταβολές αυτών των νέων ρευμάτων, αυτές βρίσκονται στα διάφορα ευρωπαϊκά ρεύματα της αρχής του 20ού αιώνα: φουτουρισμός, ντανταϊσμός, σουρεαλισμός, ουλτραϊσμός, κρεασιονισμός κλπ.

Σχετικά τώρα με τους ποιητές που περιλήφθηκαν σ' αυτή την ανθολογία, η επιλογή τους έγινε πρωταρχικά βάσει της εμβέλειας του καθενός από αυτούς και, δευτερευόντως, βάσει των προσωπικών -εξυπακούεται- προτιμήσεων του ανθολόγου. Μερικοί από τους ποιητές, λοιπόν, και κυρίως από τους νεότερους, για κάποιον άλλο ανθολόγο θα μπορούσαν να είναι διαφορετικής επιλογής. Σε ό,τι αφορά όμως τους παλαιότερους, αυτοί είναι όλοι ποιητές καταξιωμένοι.
Επίσης, προσπάθησα να δώσω συνοχή στο βιβλίο, όπου εκπροσωπούνται αρκετοί νεότεροι ποιητές και, κυρίως, αντιπροσωπεύονται όλα τα είδη στιχουργίας των σύγχρονων ποιητών της Λατινικής Αμερικής, από το σονέτο και την μπαρόκ γραφή του ισπανικού Χρυσού Αιώνα του Κάρλος Χερμάν Μπέλλι, ίσαμε τον ελεύθερο στίχο ή την περίπλοκη, αφηρημένη έκφραση του Χοσέ Λεθάμα Λίμα, την πειραματική γραφή του Οκτάβιο Παθ και τη συστρεφόμενη και σφύζουσα από πρωτοτυπία, ανθρώπινη συγκίνηση και βάθος, ποίηση του Βαλλιέχο.