Η αμφισημία του τίτλου -"Φαντασιώσεις του θηλυκού"- που γεννιέται από τη συντακτική ταλάντωση του ουσιαστικού σε πτώση γενική και την αναποφασιστικότητά του να επιλέξει τη θέση του γραμματικού υποκειμένου ή αντικειμένου -είναι εσκεμμένη. Ακόμα και όταν φαίνεται πως έφτασε η στιγμή, το να παύσει κανείς (καμιά) να προσδιορίζεται με τις εικόνες και τους ρόλους που παράγονται από το ανδρικό φαντασιακό για τρεις χιλιάδες χρόνια, το να τολμήσει έναν αυτοπροσδιορισμό μέσα από τη γυναικεία φαντασία, μοιάζει μια ριψοκίνδυνη απόπειρα. Η Σαπφώ είναι πάντα εκεί, φυσικά, και μας νεύει με νόημα. Από την άλλη, ο Derrida μάς κλείνει το μάτι, μια και η φαντασίωση της θηλυκότητας από το αρσενικό υποκείμενο μπορεί να έχει το χαρακτήρα της προβολής πάνω στο "άλλο", αλλά αντίθετα να λειτουργεί και ως μασκαράτα του "ίδιου" (του άντρα). Έτσι, μέσα σε αυτό το παιχνίδι των κατόπτρων και των ειδώλων, τα όρια των "φύλων" και των "γενών" συγχέονται σε μια γοητευτική παρα/απο-πλάνηση - η αντανάκλαση γίνεται αντικατοπτρισμός.