Το βιβλίο αυτό πραγματεύεται την υφαντική τέχνη ως μέρος της γυναικείας παραδοσιακής γνώσης στην περιοχή του Επάνω Μεραμπέλλου Κρήτης. Η υφαντική προσεγγίζεται εντός του νοικοκυριού σε συνάρτηση με την αξία της νοικοκυροσύνης, ως ένας "λόγος" των γυναικών, εντασσόμενος στο δυναμικό πλαίσιο μιας γυναικείας ποιητικής. Παρά την παρατηρούμενη, ήδη από τα τέλη του 19ου αιώνα, σε όλη την Κρήτη, σταδιακή υποχώρηση της υφαντικής ως οικοτεχνίας, οι υφαντές δημιουργίες των γυναικών αντικατοπτρίζουν τον δεσμό του τοπικού πληθυσμού με το παρελθόν, την παράδοση, την τοπική ιστορία αλλά και το φυσικό περιβάλλον. Μας αφηγούνται μέσα από τα διακοσμητικά τους θέματα ιστορίες και αντιλήψεις άλλων εποχών. Κυρίως, όμως, μας μιλούν για τον γυναικείο κόσμο και τις αξίες του. Στο πλαίσιο της συγκρότησης της συλλογικής μνήμης και της τοπικής ταυτότητας, η υφαντική αποκτά αξία όχι ως επιβίωμα ή επιχειρούμενη αναβίωση του παρελθόντος, αλλά ως βιωμένη εμπειρία, αναπόσπαστο τμήμα του σώματος της τοπικής κοινότητας.