Ο παρών τόμος αποτελεί μια πρώτη απόπειρα συνύπαρξης Ελλήνων λαογράφων με Τούρκους συναδέλφους τους. Τα κείμενα αναφέρονται στο ρόλο των λαογραφικών σπουδών κατά τη διαμόρφωση εθνικής συνείδησης στις δύο χώρες, στον τρόπο με τον οποίο χρησιμοποιήθηκαν τα επίθετα, στην παραδοσιακή μουσική για την πολιτισμική ομογενοποίηση, και στο μετασχηματισμό των πολλών εθνικών ομάδων της Τουρκικής Δημοκρατίας (1923) σε εθνικό τουρκικό κράτος. Άλλα θέματα είναι η θρησκευτική ομάδα των Αλεβιτών ως δείκτης του βαθμού ωρίμανσης των πολιτικών συνθηκών στη σύγχρονη Τουρκία, η μελέτη της μουσικής ως σημείο δημιουργικής συνάντησης πολιτισμικών δανείων, ο Καραγκιόζης ως πρόσφορο πεδίο για τη μελέτη των κοινών πολιτισμικών στοιχείων στα Βαλκάνια, η αναζήτηση της μνήμης για τον Άλλο στις αφηγήσεις των Ελλήνων προσφύγων μετά το 1923, η αναπαράσταση του μουσουλμάνου στη λογοτεχνία, καθώς και τα κοινά αφηγηματικά μοτίβα στα παραμύθια Ελλήνων και Τούρκων. Το βιβλίο αποτελεί ένα ακόμη βήμα, από αυτά που γίνονται τα τελευταία χρόνια, για την προσέγγιση και την καλύτερη κατανόηση των δύο λαών μέσα από τη μελέτη και την ανάδειξη όλων αυτών που μας ενώνουν.