Η συγκεκριμένη μελέτη επιχειρεί να εξετάσει την εμφάνιση και την επακόλουθη εξέλιξη της αστυνομικής πλοκής σε νεοελληνικά διηγήματα του 19ου αιώνα. Το corpus των έργων που εξετάζονται περιλαμβάνει έργα του Ραγκαβή, του Βικέλα και του Βιζυηνού. Η εστίαση στο διήγημα και στον 19ο αιώνα δικαιολογείται από το γεγονός ότι το εν λόγω λογοτεχνικό είδος φιλοξένησε τα πρώτα δείγματα γραφής μιας αστυνομικής πλοκής, κατά αντιστοιχία και όπως αυτή εμφανίστηκε στα έργα των Edgar Allan Poe, Wilkie Collins, Emile Gaboriau και Arthur Conan Doyle, πριν εξελιχθεί σε αυτόνομο είδος και επηρεάσει και αυτό με τη σειρά του άλλα αφηγηματικά σχήματα στον 20o αιώνα.

Η υπόθεση εργασίας της μελέτης είναι ότι η λογοτεχνική παραγωγή κατά τον ελληνικό 19ο αιώνα εμφανίζει έργα, στο πλαίσιο των οποίων δοκιμάζονται πειραματικά δείγματα γραφής μιας πρώιμης, ωστόσο αναγνωρίσιμης, αστυνομικής πλοκής. Ο λογοτεχνικός αυτός πειραματισμός οδηγεί σταδιακά στην εισαγωγή, ανάπτυξη και εκλέπτυνση μιας νέας αναδρομικής μορφής σύνταξης της ιστορίας.

Στο πλαίσιο μιας ιστορικής επισκόπησης της διαμόρφωσης και της εξέλιξης της αφηγηματικής φόρμουλας της αστυνομικής πλοκής στον ελληνικό 19ο αιώνα, η μελέτη σταχυολογεί και αναλύει διηγήματα, τα οποία πειραματίζονται θεματικά αλλά και αφηγηματικά με έναν ιδιαίτερο τρόπο γραφής. Το ερμηνευτικό κλειδί για την αποτίμηση της αστυνομικής τους ποιότητας είναι η ανάλυση του ρόλου του αναγνώστη αλλά και των αφηγηματικών τεχνασμάτων, τα οποία συστήνουν ενδείξεις και τον καθοδηγούν στην αποκάλυψη του μυστηρίου και στην αναγνωστική απόλαυση.