Το παρόν διήγημα θεωρείται από τους μελετητές του Όσκαρ Ουάιλντ, ως ένα διαχρονικό κόσμημα της βιβλιογραφίας του. Άψογο στυλ γραφής, άμεσο και κομψό. Πιέζει αφόρητα τα λογοτεχνικά κλισέ, σε βαθμό θραύσης και ταυτόχρονα περιγελά την αριστοκρατία. Το διαλογικό μέρος επίσης, αποτυπώνει τις μεγάλες δυνατότητες του Όσκαρ Ουάιλντ και ως θεατρικού συγγραφέα. Οι γυναίκες είναι επιπόλαιες και οι άντρες ξεστομίζουν κοινοτοπίες, με περίσευμα σοβαροφάνειας. Οι καταστάσεις μέσα στις οποίες μπλέκεται ο βασικός χαρακτήρας, είναι ιδιοφυής. Παράδειγμα: Η λογική του Λόρδου Άρθουρ Σάβιλ μπορεί να τον οδηγήσει στο φόνο επειδή πιστεύει φανατικά στην Μοίρα. Οι συνέπειες της πίστης αυτής, καταδικάζουν τη ζωή του σ'έναν φαύλο κύκλο ψεμάτων. Ένα δεικτικό αφήγημα μυστηρίου με σαιξπηρικές αναφορές, μαύρο χιούμορ και κοινωνική κριτική με κωμικές προεκτάσεις, που το απολαμβάνει ο αναγνώστης μέχρι σήμερα.