Η μελέτη ερευνά τη διαμόρφωση της πολιτικής αυτοκρατορικής ιδεολογίας στη Δυτική Αυτοκρατορία την περίοδο της εξουσίας των Staufer αυτοκρατόρων Κορράδου Γ΄ (1138-1152) και Φρειδερίκου Α΄ Βαρβαρόσσα (1152-1190). Με βασικά ερμηνευτικά εργαλεία την αυτοκρατορική οικουμενική ιδεολογία και τη μεσαιωνική θεοκρατική σκέψη εξετάζεται η επαναφορά της ιδέας της ιερής φύσης του αυτοκράτορα και της προτεραιότητας της κοσμικής εξουσίας έναντι εκείνης της Ρωμαϊκής Εκκλησίας, καθώς και η ιεροποίηση της ίδιας της Αυτοκρατορίας (sacrum imperium). Κεντρικό σημείο της μελέτης αποτελεί η διερεύνηση της συμβολής της βυζαντινής πολιτικής ιδεολογίας και πράξης στη διαμόρφωση της πολιτικής πρακτικής και της ιδεολογικής σκέψης των Staufer αυτοκρατόρων, καθώς τη συγκεκριμένη περίοδο οι δύο Αυτοκρατορίες βρίσκονταν σε στενές επαφές που χαρακτηρίζονταν τόσο από πολιτικές συγκλίσεις όσο και από αντιπαραθέσεις. Οι επαφές των δύο Αυτοκρατοριών διαμόρφωσαν τελικά το πολιτικό σκηνικό της Δύσης τον 12ο αι. και επηρέασαν καθοριστικά τις ιδεολογικές διεργασίες των εμπλεκομένων κρατικών μορφωμάτων αναφορικά με τη φύση και τη νομιμότητα της εξουσίας τους.