Ένα στιβαρό έργο που στο επίκεντρο της υπόθεσής του βρίσκεται ένα υπαρκτό ιστορικό πρόσωπο. Είναι ο ήρωας που διακρίθηκε με την ατομική του γενναιότητα περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο Έλληνα κατά τη Ναυμαχία της Σαλαμίνας, ηγούμενος της αιγινήτικης μοίρας που κρατούσε το δεξί πλευρό της ελληνικής παράταξης των πλοίων. Σύμφωνα με τον ίδιο τον Ηρόδοτο, τον ιστορικό των Περσικών Πολέμων, «όλοι παραδέχονται ότι αυτοί που διέπρεψαν κυρίως στη Ναυμαχία της Σαλαμίνας ήταν οι Αιγινήτες και μετά έρχονταν οι Αθηναίοι. Τη μεγαλύτερη ατομική διάκριση κέρδισε ο Αιγινήτης Πολύκριτος...».

Ο συγγραφέας εικονίζει ολοζώντανα μια μορφή αρχετυπική του αρχαίου Έλληνα νησιώτη, του εξοικειωμένου με τη ναυτική τέχνη και το εμπόριο. Ο μυθιστορηματικός πρωταγωνιστής Πολύκριτος, γεμάτος πάθος για τη ζωή και για τα κοινά της ιδιαίτερης πατρίδας του, παλεύει από την εφηβεία του ακόμη ενάντια στα προκλητικά καλέσματα των δύσκολων καιρών στις αρχές τού 5ου αι. π. Χ. Και μέσα σε μια πορεία καταξίωσης και πανελλήνιας δόξας, το Αρτεμίσιο και η Σαλαμίνα σηματοδοτούν χαρακτηριστικά τις κορυφαίες στιγμές αυτής της πορείας.

Η αρχηγική προσωπικότητα του Πολύκριτου αλλά συγχρόνως και οι προσωπικότητες των άλλων Αιγινητών που παίζουν πρωταγωνιστικούς ρόλους στο έργο (του Πυθέα, του Κρίου, του Ανδροσθένη, του Ασωνίδη) οριοθετούν έναν κόσμο αξιών, με δυνατότερους στυλοβάτες την αγάπη για την ελευθερία και την ευσέβεια προς εκείνους που βρίσκονται πάνω από τα ανθρώπινα. Η προσωπική ηθική ολοκλήρωση και η κοινωνική δικαιοσύνη βασανίζουν όσο τίποτε άλλο τη σκέψη του μυθιστορηματικού ήρωα που θα δώσει «τον αγώνα τον καλό», δίπλα στο Θεμιστοκλή και τον Αριστείδη, στην τελική σύγκρουση της Σαλαμίνας.