Αυτό το αερικό, όπως την έβλεπαν πολλοί, η Βενετία Παππά, θυμόταν πάντα τον εαυτό της να ζωγραφίζει. Τα πινέλα και τα χρώματα ήταν το καταφύγιό της, στα εύκολα και στα δύσκολα. Εκείνο που δε θυμόταν ήταν τη μητέρα της, που δε γνώρισε ποτέ. Της είπαν ότι πέθανε στη γέννα. Την ψυχή της γιάτρευε η ζωγραφική. Όταν πίστεψε ότι άγγιξε την ευτυχία, τον έρωτα και τον Μιχαήλ Άγγελο φοιτώντας στην περίφημη Σχολή Καλών Τεχνών της Φλωρεντίας, ένα μυστικό που ξέθαψε τυχαία, σκληρό και κοφτερό σαν τα βράχια της Πειραϊκής, διέλυσε τον καμβά της ζωής της. Όλα μέσα της βάφτηκαν κόκκινα, στο χρώμα του πόνου, και το μυαλό της πήρε αλλόκοτους δρόμους. Βυθίστηκε στο μαύρο, μπήκε στον κόσμο των σκιών και πάλεψε να βγει για να εκδικηθεί με έναν απίστευτο τρόπο. Μια περιπλάνηση της ψυχής μέσα σε σκοτεινά και φωτεινά χρώματα, με πλοκή και τέλος που καθηλώνουν. «Έβαψε το σώµα της γοργόνας και µετά πέρασε µε κόκκινο χρώµα την ουρά της. Αυτό το έντονο κόκκινο έφευγε από την ουρά και κατέληγε στα βράχια, σαν ρυάκι από αίµα. Έβαλε και την τελευταία πινελιά, εκεί στην ουρά, και ξαναπήγε στο πιο µακρινό κρεβάτι. Η ψυχή της γέµισε ικανοποίηση και τα µάτια της δάκρυα µπροστά στη γοργόνα που αγνάντευε πικραµένη τη θάλασσα δίχως να µπορεί να µπει µέσα. Της ήρθαν λυγµοί, και µάλιστα δυνατοί».