Η διαρκής πάλη της ποίησης με την αδηφάγο πραγματικότητα. Τα ποιήματα της Αφροδίτης Γιαννάκη, με συντροφιά την απορία, ίσως το θυμό και την επιθυμία για το καινούργιο αλλά και για την αποσαφήνιση του θολού παρελθόντος, τα βάζουν με την επώδυνη συνειδητοποίηση των αδυναμιών του ανθρώπου μετατρέποντάς τη σε θρίαμβο αυτογνωσίας. Η ποίηση ξέρει· και μπορεί.

Αναίρεση Ονείρου
Αθέτησες το όνειρο
αυτοαναιρέθηκες
αυθαίρετα παίρνοντας παράταση
απ’ τους όρκους σου
αλόγιστα ακυρώνοντας
την ορμή για υπέρβαση.
Ξεκινώντας με αντίστροφη μέτρηση
προσδέθηκες στο πεζοδρόμιο
και έχασες την πτήση.
Μετά μεμφόσουν τα επίγεια
για διάβρωση ψυχής
ενώ πορευόσουν προς το αδηφάγο μηδέν.
Σκέτη απογοήτευση ήσουν για τη ζωή σου.

(απόσπασμα από το βιβλίο)