Είχα πάντα την αίσθηση πως αυτό το ποίημα παίζεται πάνω σε μια χορδή τεντώμενη ανάμεσα στο απείρως μέγα κι ότι η χορδή αυτή ξέφυγε από τη λύρα του πολύ μεγάλου ανάμεσα στους ποιήτες, Ανδρέα Κάλβου. Έτσι μου δόθηκε μια ελευθερία λόγου και ήχων ώστε να δύναμαι, ψαύοντας ουράνια μεγαλεία, να ψιθυρίζω και να μένω ταπείνος. Συγχρόνως έπρεπε να μάθω την ακοή ν' ακούει και την όραση να βλέπει. Κι έπρεπε ακόμα το κενό που μου άφηναν τέτοιου είδους προσπάθειες, αλλά και το κλείσιμο αυτού του ποιήματος, να το γεμίζω άστρα και δοξολογίες. Σκέφτομαι μήπως αυτό το κενό και στη μία ή στην άλλη περίπτωση είναι η εσωτερική βιώση του απείρου τόπου και του αιώνιου χρόνου, δύο έννοιες που είναι τόσο μακριά μας όσο και πολύ κοντά μας, ώστε να μας τρομάζουν, να μας εκμηδενίζουν και να μας συνιστούν μαζί. [...]
(Παπαδίτσας, Δημήτρης Π.)