Το θέατρο στη χιλιόχρονη ιστορία του Βυζαντίου είναι σημείο αντιλεγόμενο. Στο τέλος του 19ου αιώνα ένα βιβλίο του Κωνσταντίνου Σάθα, το "Δοκίμιον περί του θεάτρου και της μουσικής των Βυζαντινών", προκάλεσε έντονες συζητήσεις και διαφωνίες σχετικά με την παρουσία του θεάτρου στην αυτοκρατορία της Νέας Ρώμης. Πρόκειται για ένα θέμα, ακόμη και στις μέρες μας, άγνωστο στο ευρύτερο κοινό αφού το ενδιαφέρον είλκυε ανέκαθεν το θέατρο της αρχαιότητας και το νεότερο. Σήμερα, η προσπάθεια του Σάθα κατανοείται στο ιδεολογικό πλαίσιο της συνέχειας από την αρχαιότητα εώς το νεότερο ελληνισμό. Από τότε δημιουργήθηκαν δύο τάσεις στην έρευνα: η πρώτη, αρκετά ενθουσιώδης, επαναλαμβάνει τις θεωρίες του Σάθα ενώ η δεύτερη, ως επικρατέστερη, αντιμετωπίζει κριτικά τις γνωστές μαρτυρίες των πηγών. [...]
(Απόσπασμα από το βιβλίο)