Οι επιστολές αυτές του Νίτσε, που είχαν απευθυνθεί στους πιο στενούς του φίλους, στην οικογένειά του, σε κάποιους διανοούμενους όπως ο Αύγουστος Στρίντμπεργκ, πρέπει να διαβαστούν σε συσχετισμό με τα τελευταία έργα του, όπως κυρίως το "Ίδε ο Άνθρωπος", καθώς και με το σύνολο των μεταθανάτιων αποσπασμάτων που χρονολογούνται από αυτά τα χρόνια.
Ένας άνθρωπος ολοένα και πιο μοναχικός, προορισμένος να περιπλανιέται, καταπιάνεται μ' ένα καθήκον υπερβολικό που του φαίνεται ότι αποτελεί τη μοναδική δυνατή συνέχεια του έργου του.
Στοχαστής που έγινε περιπλανώμενος, έχοντας αφήσει πίσω του πριν από πολλά χρόνια τη Γερμανία, ο Νίτσε μιλάει για τη σημασία που έχει γι' αυτόν η εναλλαγή των τόπων (Ζίλς-Μαρία, Νίκαια, Τορίνο). Η μετακίνηση γίνεται μία από τις προϋποθέσεις της ίδιας της σκέψης, ευκαιρία για μια μεγάλη μεταβολή οπτικής. Εξεγείρεται ενάντια στο γερμανικό εθνικισμό και τον αντισημιτισμό και προσπαθεί να προσδιορίσει τις συνθήκες μιας "μεγάλης πολιτικής".
Εμπειρία μιας σκέψης που αποσκοπεί στον κορυφή της ιστορίας, τροχιά ωστόσο διακεκομμένη, επειδή αυτό που αποκαλούμε "κατάρρευση" συνέβη στο Τορίνο τις πρώτες μέρες του 1889.