Η πλήρης ένταξη της Ελλάδας στην ΟΝΕ, και έναρξη της ισχύος του Ευρώ από την 1-1-2002 δεν εσήμαναν μονάχα την καταβαράθρωση της δραχμής, "ακύρωσαν" παράλληλα κι ενα μεγάλο κομμάτι απ' το παρελθόν του Έλληνα. Η δραχμή δεν ήταν για τον Ελληνισμό, απλώς, ένα νομισματικό σύστημα, κάποια χαρτονομίσματα στο πορτοφόλι ή κάποια κέρματα στην τσέπη, δεν ήταν ένα εμπορευματικό ή χρηματοδοτικό μέσο. Ήταν κάτι πολύ περισσότερο- ήταν ένα κομμάτι της ψυχής του!

Ο Έλληνας είπε την δραχμή-δραχμούλα, όπως είπε και το ψωμί-ψωμάκι. Η δραχμούλα καθώρισε το μεροδούλι και το μεροφάι του, το γέλιο και το δάκρυ του, την ψυχαγωγία και την διασκέδασή του. Έτσι, μπήκε και κυριάρχησε στη ζωή του, σημάδεψε την καθημερινότητά του. Πέρασε στα τραγούδια του, στην ποίηση, στον κινηματογράφο, στο θέατρο, σε όλην την ζωή και την κουλτούρα του.

Το 2002 ολόκληρος ο Ελληνισμός, με δάκρυα στα μάτια της ψυχής, στάθηκε στο μουράγιο και αποχαιρέτησε την δραχμούλα, που άνοιγε πανιά, ψελλίζοντας με αναφιλητά... Δραχμούλα μου στο... επανιδείν!