Σύμφωνα με τον ορισμό του Σαλβατόρε Μπατάλια, στο Μεγάλο Λεξικό της Ιταλικής Γλώσσας, το στιγμιότυπο πραγματοποιείται με σύντομο χρόνο έκθεσης και χωρίς τη χρήση στηρίγματος. Εδώ ο Κλάουντιο Μάγκρις συνθέτει μιαν ανθολογία τέτοιων στιγμιοτύπων, έχοντας συγκεντρώσει κάποια από τα αφηγήματά του με χρονολογική σειρά, από το 1999 ως το 2016. Σε αυτά απομονώνει μικρές και μεγάλες πτυχές της καθημερινότητας, της πολιτικής, της κοινωνίας, της τέχνης, της δικής μας ιδιωτικής ζωής. Στιγματίζει εσφαλμένες πεποιθήσεις, γνωμικά, συμπεριφορές που κρύβουν μιαν άβυσσο παρανοήσεων και επιπολαιότητας· επισημαίνει μικρές, κρυμμένες πράξεις, που αποκαλύπτουν τη μεγαλοψυχία του ανθρώπου. Αλιεύει από την ιστορία και τη λογοτεχνία καταστάσεις εκπληκτικές, που μπορούν να ρίξουν φως στο συγκεχυμένο παρόν μέσα στο οποίο ζούμε. Αναδεικνύεται έτσι μια μικρή ανθρώπινη κωμωδία, μια συνεκτική νωπογραφία της νευρωτικής μας ζωής, που έχει για τελάρο το καυστικό, ειρωνικό, γεμάτο ανθρωπιά πνεύμα του συγγραφέα, ενός γνήσιου ηθικολόγου (με την υψηλή έννοια του όρου) της εποχής μας, ο οποίος δεν μας λέει ποτέ πώς πρέπει να είμαστε ή να ζούμε, αλλά μας καλεί να κοιτάξουμε τον εαυτό μας με αυστηρότητα και τρυφερότητα.