"Τα 154 σονέτα είναι σπουδαία λυρικά ποιήματα, αριστοτεχνικοί πειραματισμοί στο είδος, τη δομή και τη γλώσσα. Το ύφος είναι υψηλό, με έντονη μεταφορικότητα, ύφος κεκοσμημένo. Ο βηματισμός τους γοργός, σαν τον ακατάβλητο χρόνο που τρέχει μες στους στίχους, "never-resting Time". Αλληλουχίες εικόνων, γραμματικά, συντακτικά και ρητορικά τεχνάσματα, στριφνά και διπλά νοήματα, τονισμοί της φωνής και λεπτοί υπαινιγμοί, νεολογισμοί, αιφνίδιες μετατοπίσεις από το πάθος στην ειρωνεία, λεξιλόγιο διαφορετικό σε κάθε σονέτο (νομικό, οικονομικό, ιατρικό, θεολογικό), όλα αποκαλύπτουν τη σκληρή εργασία και βεβαιώνουν πως κανένας σχολιασμός δεν μπορεί να συλλάβει τον ρητορικό και εκφραστικό ίλιγγο των ποιημάτων, τα τόσα επιτεύγματα στο χειρισμό της γλώσσας."
(από το Σημείωμα του μεταφραστή)

Κάθε απόδοση των Σονέτων αποτελεί μεταφραστικό άθλο. Ο Ερρίκος Σοφράς, γνωστός για τις εξαιρετικές ποιητικές μεταφράσεις, αποδίδει με μεγάλη μαεστρία 24 σαιξπηρικά σονέτα, πλαισιώνοντάς τα με ένα σημείωμα στο οποίο επεξηγεί τη συνολική δομή του έργου, τα θέματα και τις τεχνικές του.


Μοιάζει χειμώνας ο καιρός μακριά από σένα,
Του χρόνου που γοργά περνά, χαρά μου μόνη!
Τι σκοτεινιά έχω νιώσει! όλα παγωμένα.
Τι γύμνια του Δεκέμβρη! καθετί ερημώνει.
Μα ήταν θέρος σα χωρίσαμε οι δύο,
Και γόνιμο φθινόπωρο, καρπούς που κάνει,
Εντός του είχε της άνοιξης λάγνο φορτίο,
Σα μήτρα χήρα που έχει ο κύρης της πεθάνει.
Για μένα όλη αυτή η σοδειά κι η ευεργεσία,
Ελπίδα ορφανού, καρπός χωρίς πατέρα·
Το θέρος είναι στη δική σου υπηρεσία,
Κι αν λείπεις, τα πουλιά σωπαίνουν στον αέρα·
Κι αν κελαηδήσουνε, η αρμονία θλιμμένη,
Η φυλλωσιά χλωμή, χειμώνα λες προσμένει.
(Σονέτο 97)