Ένας Γάλλος εκπαιδευτικός, που ζει κι εργάζεται στην Ελλάδα, παρατηρεί και καταγράφει τις συμπεριφορές των Ελλήνων, κρίνοντας παράλληλα τον τρόπο λειτουργίας των θεσμών στη χώρα μας. Μέσα από τις σκέψεις του παρουσιάζεται μια κριτική της καθημερινότητας, που ο εγχώριος πληθυσμός, λόγω συνήθειας ή βολέματος, δεν αντιλαμβάνεται και την προσπερνά. Εκφράζοντας τα συμπεράσματά του, που προκύπτουν απ’ όσα βιώνει κι αντιμετωπίζει, ο ξένος παρατηρητής διαπιστώνει ότι η χώρα μας, από τη μια, αισθάνεται υπερήφανη για τη συνδρομή της στο παγκόσμιο γίγνεσθαι, ενώ από την άλλη αρνείται πεισματικά να προσαρμόσει και να εκσυγχρονίσει τους βασικούς της θεσμούς.

Με τη μορφή αποφθεγμάτων ή σκέψεων, περιγράφεται μια Ελλάδα που συνεχίζει να ζει αμέριμνη στους ρυθμούς της, χωρίς να συνειδητοποιεί ότι το παρόν καθορίζει και το μέλλον, με τους πολίτες της ν’ αρνούνται ν’ αλλάξουν συμπεριφορά, αρκούμενοι απλά να επιρρίπτουν σε άλλους τις ευθύνες, ίσως γιατί πάντα κάποιος τρίτος παράγων τους σώζει ή τους προστατεύει, και συνεπώς αυτή η νοοτροπία "ποτέ δεν πεθαίνει".

Χωρίς να προβάλλεται κάποια συγκεκριμένη ιδεολογία, ο συγγραφέας αυτών των σκαλαθυρμάτων καταγράφει αλήθειες για τις βασικές παθογένειες της νεοελληνικής καθημερινής ζωής, που όλοι μας γνωρίζουμε, αλλά συνειδητά τις προσπερνούμε. Ίσως γιατί δεν επιθυμούμε την αλλαγή τους ή γιατί τα προσωπικά συμφέροντα υπερισχύουν των κοινών, με αποτέλεσμα ξένοι παράγοντες να καθορίζουν όχι μόνο την καθημερινότητά μας, αλλά και το μέλλον των παιδιών μας.