Στη Ρωσία στα τέλη της δεκαετίας του '30, ένας από τα εκατομμύρια των αθώων που συλλαμβάνονταν και αγνοούνταν σε μπουντρούμια και στρατόπεδα, είναι και ο γιος της Άννας Αχμάτοβα, μιας από τις μεγαλύτερες Ρωσίδες ποιήτριες του 20ού αιώνα.

Τότε λοιπόν εκείνη συνθέτει ποιήματα που δεν τολμάει να τα εμπιστευτεί στο χαρτί: έμπιστοι φίλοι τα αποστηθίζουν και τα απαγγέλλουν σταθερά, επί χρόνια, για να μην τα ξεχάσουν.

Ξορκίζοντας την προσωπική της τραγωδία, η Αχμάτοβα μιλάει στο όνομα όλων των θυμάτων, καθώς και όλων των γυναικών που, όπως εκείνη, έκαναν ουρά για εβδομάδες και μήνες μπροστά στις φυλακές. Οι στίχοι της, "πλασμένοι με λέξεις δικές τους, φτωχές, που κρυφάκουσα εκεί", θεωρούνται από τους πλέον αιχμηρούς της ρωσικής λογοτεχνίας.

Χάρη σ' αυτήν, οι δεκάδες εκατομμύρια πνιγμένες και τσακισμένες φωνές που διασχίζουν το χωρόχρονο για να φτάσουν ως εμάς θα αντηχούν ακόμη για πολύ στη μνήμη της Ρωσίας.

Το "Ρέκβιεμ" τυπώθηκε για πρώτη φορά στα ρωσικά το 1963 στο Μόναχο. Στη Ρωσία εκδόθηκε ολόκληρο στα τέλη της δεκαετίας του '80.

Η αριστουργηματική μετάφραση του Άρη Αλεξάνδρου πρωτοκυκλοφόρησε στην Ελλάδα το 1973. Τη δίγλωσση έκδοση του "Ρέκβιεμ" συνοδεύουν μια εισαγωγή της Sophie Benech και επίμετρο του Γιώργου Κοροπούλη.