"Πριν από τρεις μέρες θα έμπαινα στο χειρουργείο. Περίμενα τη γυναίκα μου, έφτανε η ώρα να έρθουν να με πάρουν κι αυτή δεν είχε φανεί. Εμείς, φίλε μου, οι παλιοί αντάρτες, έχουμε πάντα επάνω μας κρυμμένα χρήματα για μια ώρα ανάγκης. Η γυναίκα μου δεν ήξερε για τα χρήματα. Όταν πια ήρθαν οι νοσοκόμοι με το φορείο του χειρουργείου λέω εδώ στον φίλο σου τον Τούρκο: "Κράτα αυτά και μόνο αν πεθάνω στο χειρουργείο θα τα δώσεις στη γυναίκα μου. Αλλιώς μόλις ξυπνήσω θα μου τα επιστρέψεις. Πριν μάθεις αν πέθανα δε θα της πεις τίποτα γι' αυτά".
Ευτυχώς ξύπνησα από τη νάρκωση κι έμαθα πως εντωμεταξύ είχε έρθει η γυναίκα μου, κάθισε λίγο κι έφυγε το μεσημέρι γιατί κρατάει τα εγγόνια μας. Λέω τότε στον δικό σου να μου δώσει τα λεφτά. "Τα έδωσα στη γυναίκα σου" μου λέει. "Βρε μπουνταλά, δε σου είπα να της τα δώσεις μόνο αν πεθάνω;" Και τι γυρίζει και μου λέει; "Αν εγώ πέθαινα πριν από σένα τι θα γινόντουσαν τα λεφτά;" Ο φουκαράς, αγχώθηκε τόσο πολύ με την ευθύνη του ξένου χρήματος που μόλις εμφανίστηκε η γυναίκα μου της τα παρέδωσε όλα.
Ξέρεις, αγόρι μου, τι λέγαμε πάντα εμείς οι Μικρασιάτες; "Γυναίκα στον Τούρκο και λεφτά στον Ρωμιό μην εμπιστεύεσαι! Θα στα φάνε!".