Ο αυθορμητισμός και το αυτοσχεδιαστικό του πνεύμα δίδαξαν σχεδόν όλους τους σύγχρονους του δημιουργούς (από τους Μπιτ μέχρι τη δεύτερη γενιά των μεταμοντέρνων ποιητών της Αμερικής), και εξασφάλισαν τα εχέγγυα της τότε πρωτόγνωρης ανακαίνισης που υπέστη η νεότερη ποίηση, ειδικά με τη δική του συμβολή. Μιλάμε βεβαίως για τον ποιητή Τζακ Κέρουακ.

Ο Τζακ Κέρουακ ήταν η προσωποποίηση του πνεύματος της Τζαζ, και απόλυτος εκφραστής της από τις αρχές της δεκαετίας του 1950 ως τον θάνατο του το 1969. Ο Κέρουακ ήταν ο μόνος δημιουργός στην ευρύτερη ιστορία της νεότερης λογοτεχνίας, ο οποίος ανέπτυξε μία ολόκληρη θεωρία για την γραφή, η οποία κυριολεκτικά βασιζόταν στην Τζαζ. Στην ποιητική του δε, αναγνωρίζει κανείς σχεδόν όλο το φάσμα των γνωρισμάτων της Τζαζ, που η συγχώνευσή τους με τον στεγνό, απέριττο λυρισμό της ποίησης της Άπω Ανατολής μορφοποίησε έναν μοναδικό τρόπο γραφής.

Στην γραφή του Κέρουακ παρατηρήθηκαν δύο χαρακτηριστικά γνωρίσματα τα οποία προσδιόρισαν συνολικά το ύφος των ποιημάτων του, α) ο Κέρουακ θεωρούσε πως τα εξωλογικά στοιχεία που λαμβάνουν χώρα ανάμεσα στους δεσμούς των σκέψεων, ακόμη και η ίδια η αλλοίωση της σκέψης, ανεδείκνυαν το πεδίο μιας πολύ εσωτερικής αναταραχής από την οποία αν κόπιαζε κανείς θα μπορούσε να εξορύξει τα μόρια μιας Απόλυτης Φυσικότητας, και β) ο Κέρουακ έγραψε τα περισσότερα του ποιήματα, σε ένα ποσοστό κάπου 80% υπό την επήρεια ουσιών. [...]

(από την εισαγωγή του βιβλίου)